Rozdział 5

Witajcie kochani!
Po pierwsze chciałam podziękować za komentarze, a po drugie zaprosić was na naszą stronę na facebook'u. Założyłyśmy ją z myślą by informować o zmianach na blogu, o postępach w pisaniu, dzielić się z wami muzyką, zdjęciami, które były/są naszym natchnieniem.
Klik-----> Kocham - jedno słowo,wiele znaczeń.
OfeliaRose

Rozdział 5

 

- Seweryn! – zawołałem za chłopakiem.

- Hm…? – odwrócił się w moją stronę.

- Mogę cię prosić na chwilę?

- Tak, jasne. Chłopaki – zwrócił się w stronę reszty zespołu – poczekajcie na zewnątrz.

- Spoko. – odpowiedział za wszystkich Bartek.

            Gdy reszta wyszła Seweryn podszedł do mnie.

- Co tam, trenerze?

- Chciałbym ci coś zaproponować. – zacząłem powoli. – Musisz wiedzieć, że nie każdemu to oferuje.

- Mianowicie?

- Chciałbym rozpocząć z tobą dodatkowe treningi.

- Naprawdę? – ucieszył się.

- Tak. Jesteś jednym z moich najlepszych jeźdźców i myślę, że zasługujesz na to.

- A… Kiedy te zajęcie miałyby się odbywać?

- Godzinę po treningach kadry. Czyli wieczorami.

- To będą treningi indywidualne czy…?

- W zasadzie to Konrad ze mną trenuje, ale to nie powinno być dla ciebie problemem. – spojrzałem na niego znacząco.

            Chłopak spłonił się lekko odchrząkając.

- Nie, nie ma problemu.

- Więc zgadzasz się?

- Tak, oczywiście. – pokiwał głową. – A! Ten ‘pokaz’ w sobotę aktualny?

- Tak, tak. Mam nadzieję, że przyjmiecie ‘nowego’.

- Proszę się nie martwić. Dla Konrada zawsze znajdzie się miejsce w zastępie. – mrugnął uśmiechając się. – To do jutra! – powiedział i odwrócił się wychodząc ze stajni.

            Uśmiechnąłem się do siebie. Ten chłopak będzie idealnym partnerem dla mojego brata.

 

            Sobota przyszła szybciej niż bym sobie togo życzył. Byłem naprawdę zdenerwowany. Zaczynałem panikować.

Rano nie było szansy bym ruszył śniadanie. Choć tosty pachniały cudownie, ja na ich widok miałem odruch wymiotny. Nie spodobało się to Mikołajowi, który już przejął obowiązki pani domu i mojej zastępczej mamusi. Lubiłem mu to wytykać.

- Konrad, ale ty musisz coś zjeść! Nie wykręcaj się i bierz się za jedzenie! – powiedział stając obok stołu.

Podparł się pod boki. Widząc go takiego – jak zwykle pogodnego, w szerokim swetrze, z włosami upiętymi wsówkami i matczyną pozą – nie mogłem powstrzymać śmiechu.

- Na mnie się uczysz groźnych min, mamusiu? Wychodzą ci świetnie. Wasze dziecko będzie cię słuchać. – powiedziałem parskając.

Wziąłem w dłoń tost czując równocześnie jak dostaję ścierką po głowie.

- Paskudny emoś. – powiedział z szerokim uśmiechem. – Uważaj bo każę ci zmienić look. – zagroził.

- Cnotka niewydymka. – powiedziałem, a ścierka ponownie wylądowała na mojej głowie.

- Zakochany emosiek i to do tego w kim? Uu… w Se – we – ry – nie!

            Przegadał mnie…

- A ty… - przerwałem, gdy do kuchni wszedł mój brat.

- Znowu się licytujecie? Odpuścilibyście. Konrad jedz, zaraz idziemy na spotkanie z kadrą. – powiedział podchodząc do Mikołaja i obejmując go w tali.

Jak zwykle lekki pocałunek w usta – przynajmniej od czasu ich randki. Gdy pół godziny później stałem w boksie Pioruna i czekałem aż Błażej mnie zawoła myślałem, że zaraz zemdleję. Kilka głębokich oddechów. Raz, dwa, trzy…

- Damy sobie radę, prawda? Pokażemy im. – powiedziałem cicho do konia, głaszcząc go po szyi.

Po chwili usłyszałem jak Błażej nas woła. Wsiadłem na jego grzbiet i wyjechałem na halę. Od razu zostałem obrzucony zaskoczonymi spojrzeniami chłopaków z kadry i wesołym oraz ciepłym wzrokiem Seweryna.

- Konrad jest kandydatem na nowego członka kadry. – powiedział mój brat, wskazując na mnie z uśmiechem.

- Co? Ten dzieciak i jego kucyk? – zaszydził Bartek uśmiechając się złośliwie. – Jaką mamy gwarancje, że coś potrafi?

- Nie odzywaj się nie proszony. – Seweryn spojrzał na chłopaka chłodno.

- Spokojnie, Konrad, tak jak każdy kandydat, musi zaprezentować swoje umiejętności. Konrad, – tym razem Błażej skierował swoje słowa do mnie – pokaż przejazd na brązową odznakę. – polecił.

- Brązową? – odezwał się Bartek. – Na złotą!

- Bartek, do cholery, zamknij się. – syknął Seweryn.

- Zgoda! – warknąłem przez zaciśnięte zęby.

- Konrad, powinieneś się najpierw rozgrzać… - brat próbował mnie powstrzymać.

Nie słuchałem go jednak. Zbyt dobrze znając umiejętności Pioruna pogłaskałem go jeszcze raz po szyi i wyjechałem pewny siebie na czworobok. Rozpocząłem przejazd. Szło mi bardzo dobrze. Czułem pod sobą płynne ruchy ogiera. Wydawało mi się, że płynę w powietrzu.

Nie spodobało się to Bartkowi, który obserwował mnie zgrzytając zębami. Zresztą nie tylko on mnie obserwował bo Seweryn również. No cóż… Sprawiało mi to ogromną przyjemność.

Gdy zakończyłem swój występ podjechałem do Błażeja i zatrzymałem się obok niego. Teraz czekałem na słowa kadry oraz mojego brata.

 

Oglądałem przejazd Konrada z zafascynowaniem. Te płynne ruchy… To jak dogadywał się ze swoim koniem… W tym przejeździe widać było ile czasu i poświęcenia wymagało wytrenowanie Pioruna.

Gdy zatrzymał się na przeciwko nas, obok swojego brata, wszyscy – z wyjątkiem Bartka – zaczęliśmy klaskać. Konrad zarumienił się lekko opuszczając głowę.

- Dziękuję. – szepnął.

- My również dziękujemy. – zabrał głos Błażej. – I co chłopcy? Co myślicie?

- Jestem pod wielkim wrażeniem. – powiedziałem uśmiechając się w stronę czarnego.

- Bartek?

- Mogło być lepiej. – burknął za co dostał ode mnie po głowie.

- Myślę, że reszta nie ma nic przeciwko twojemu dołączeniu do kadry. – zwróciłem się z uśmiechem do Konrada.

- N-naprawdę? To znaczy… - odchrząknął. – Naprawdę?

            Zaśmiałem się.

- Treningi, są codziennie o czwrtej popołudniu, z wyjątkiem niedzieli i usprawiedliwionych nieobecności.

- Jasne!

- Skoro wszystko ustalone… Konrad, idź odprowadź Pioruna do stajni, a wy chłopaki macie dziś wolne. – powiedział Błażej.

            Reszta drużyny przybiła sobie piątki i rozeszła się do domów lub poszła na miasto. Ja jednak miałem zamiar spędzić trochę czasu ze słodkim emosiem.

- Hej, młody. – powiedziałem podchodząc do boksu Pioruna gdzie przebywał Konrad. – Pokazałeś klasę. Myślałem, że Bartek pęknie z zazdrości. – zaśmiałem się pod nosem.

- Cieszę się, że ci się podobało. – odwzajemnił uśmiech. - A co do Bartka to… Co ja mu zrobiłem?

- Nie mam pojęcia, ale wiesz… On już taki jest. Nie może znieść tego, że ktoś jest lepszy od niego.

- Ale ja wcale nie jestem lepszy… - powiedział cicho.

- Uwierz mi, że nie przejechał by programu na złotą odznakę tak dobrze jak ty to zrobiłeś.

- Skąd wiesz?

- Jestem jego boss’em. – uśmiechnąłem się.

            Przez dłuższą chwilę panowała cisza, w ciągu której czarny nie przestawał głaskać Pioruna. Wyglądał jakby się nad czymś intensywnie zastanawiał.

- Seweryn?

- Hm…?

- Masz może jakieś plany na dziś? To znaczy… Co dzisiaj robisz?

- Zależy co chcesz zaproponować.

- Może… Może miałbyś ochotę wpaść do mnie? Oglądnęlibyśmy jakiś film czy pograli na konsoli.

- Z wielką przyjemnością.

 

Byłem w szoku. Nie! Mnie wręcz zamurowało! Seweryn, lider kadry, przystojny, długowłosy Seweryn stwierdził, że ‘z wielką przyjemnością’ spędzi ze mną popołudnie.

- Co masz taką minę? – zapytał rozbawiony czochrając moje włosy. – Idę się przebrać, poczekaj tu na mnie.

Zostałem przy Piorunie. Czekałem na niego przez kolejne kilka minut. Gdy się pojawił poczułem jak kolana mi miękną.

Miał na sobie czarną skórzaną kurtkę wyłożoną polarem, czarną koszulkę z „Iron Maiden”, ciemne dżinsy i glany. Włosy miał rozpuszczone. Już z daleka mogłem zauważyć, że na pewno są miękkie w dotyku.

Uśmiechnąłem się do niego.

- To co idziemy? – zapytałem.

- Pewnie, prowadź.

Gdy byliśmy już w domu, do naszych nosów dotarł przyjemny zapach pieczonego ciasta. Po rozebraniu się poszliśmy do kuchni, gdzie zastaliśmy Mikołaja razem z Błażejem.

Rozbawiony zakryłem oczy.

- Nic nie robicie? Mogę popatrzeć czy grozi uszczerbkiem na zdrowiu? Pamiętacie, że z wami dziecko mieszka? – zapytałem jak zwykle co zostało nagrodzone śmiechem Seweryna oraz oberwaniem od Mikołaja ścierką.

- Nie da się zapomnieć, niedobry emosiu, że się tu kręcisz. Wszędzie na wykładzinach są ślady po twojej czarnej kredce do oczu. – powiedział ze śmiechem.

Skrzywiłem się. Trzy do czterech dla niego. Cholerka.

- Czegoś potrzebujesz, braciszku? – zapytał Błażej.

- Przyszedłem bo zwabił mnie piękny zapach i miałem nadzieję, że coś dostaniemy z Sewerynem na przekąskę. A tak poza tym to idziemy poszukać jakiś filmów. – powiedziałem.

Mikołaj od razu chciał się zabrać za krojenie ciasta, ale Błażej nie pozwolił mu na to.

- Skarbie, za tak wielkie noże to ty się nie bierz.

Mój brat pokroił ciasto, a Miki burknął coś pod nosem biorąc się za parzenie herbaty. Brat podał mi ciasto, na tacy, razem z dwiema herbatami i cukierniczką.

- Dzięki. – powiedziałem i poprowadziłem Seweryna do salonu.

Wybraliśmy trzy filmy, horrory, i skierowaliśmy się na górę. Gdy weszliśmy do mojego pokoju Seweryn zaczął się rozglądać zainteresowany wyglądem mojej sypialni. Był jedną z nielicznych osób, które tu weszły. Dlaczego? Bo chciałem pokazać mu swój świat.

 

- Ładnie tu. – powiedziałem rozglądając się po pokoju Konrada. – Sam urządzałeś?

- Tak. – odpowiedział siadając na łóżku.

            Wziął ze stolika laptopa  i włożył do niego pierwszą płytę. Ja w tym czasie podszedłem do komody i przyjrzałem się zdjęciom. Jedno zainteresowało mnie najbardziej.

Zaśmiałem się cicho i wziąłem ramkę w dłoń.

- Ile miałeś wtedy lat? – zapytałem z uśmiechem pokazując mu zdjęcie trzymane w ręce.

- Co…? Ej! – krzyknął rzucając się w moją stronę. – Oddawaj to!

            Wyciągnąłem rękę do góry. Czarny nie był na tyle wysoki by doskoczyć do zdjęcia.

- Ej, no! – jęknął uderzając mnie w klatkę piersiową.

- Dużo siły to ty nie masz. – zacmokałem udając dezaprobatę. – Jak ty utrzymujesz swojego konia w ryzach? – zaśmiałem się. – No to? Ile miałeś lat?

- Dwanaście… - burknął.

            Zdjęcie przedstawiało Konrada w przebraniu czerwonego dinozaura. Jadł chyba babeczkę, ale widocznie przez kostium wypadła mu z rąk i ubrudził sobie całą twarz.

- Słodko wyglądasz. – podsumowałem opuszczając rękę.

            Młodszy od razu wyrwał mi ramkę z dłoni, stawiając ją z powrotem na swoim miejscu. Odwrócił się do mnie i pogroził palcem.

- Nie tykać moich zdjęć! – fuknął i wrócił na łóżko.

            Zaśmiałem się i poszedłem za nim.

- Przesuń dupkę. – powiedziałem dźgając go w bok.

            Popatrzył na mnie zły, ale przesunął się pod ścianę.

- Za karę ty trzymasz laptopa. – zdecydował kładąc komputer na moich kolanach.

- Niech ci będzie, złośniku. – powiedziałem wciskając start filmu.

- Co?!

- Cicho, zaczyna się. – uciszyłem go na co fuknął zły.

            Doprawdy, uroczy dzieciak.

 

            Kiedy zaczęliśmy oglądać trzeci film, na dworze już dawno zdążyło się ściemnić. Choć była dopiero szesnasta. Konrad za każdym razem kiedy pojawiała się jakaś straszna scena podskakiwał w miejscu i, niby niezauważalnie, przysuwał się do mnie. Pozwalałem mu na to. Ba! Sam byłem przeszczęśliwy jak to robił, ale… czarny diabełek nie chciał się przyznać, że się boi. Chociaż raz zaproponował byśmy zagrali na konsoli w salonie zamiast oglądać kolejne dwa filmy. Postanowiłem jednak go pomęczyć. Chciałem by się przyznał.

            Gdy znowu się wystraszył wydał z siebie cichy pisk. Spojrzałem na niego. Już prawie leżał na mnie. Wczołgał się pod kołdrę i przykleił do mojego boku.

- Nadal utrzymujesz, że się nie boisz? – zapytałem patrząc na niego.

            Nie odpowiedział. Pokręcił tylko przecząco głową i zakrył oczy kołdrą.

- C-czy… Możemy wyłączyć ten film? – jego głoś zabrzmiał tak jakby miał się rozpłakać.

            Wyłączyłem film i odłożyłem laptopa na szafkę obok. Zaświeciłem lampkę nocną by rozjaśnić pomieszczenie.

- Konrad? – ściągnąłem pościel z jego głowy. – Wszystko dobrze?

- Chyba… Chyba będę dziś spał z Mikołajem. – szepnął nadal przyklejony do mojego ramienia.

            Westchnąłem obejmując go ramieniem. Potarłem jego bok dłonią chcąc dodać mu otuchy.

- Nie będzie tak źle. – powiedziałem.

- Nie znasz mnie jeszcze… - mruknął.

- To pozwól mi się poznać. – powiedziałem uśmiechając się do niego. – No, nic. – wstałem z łóżka czochrając mu włosy. – Będę się zbierał.

            Przeciągnąłem się chcąc rozprostować kości.

- C-czekaj! – zerwał się z posłania o mało nie wybijając sobie zębów na panelach. – Dasz… mi swój numer? – zapytał patrząc gdzieś za okno.

- Pewnie.

            Wymieniliśmy się numerami po czym zeszliśmy na dół. Ubrałem się i pożegnałem z Błażejem i Mikołajem.

- Do zobaczenia w poniedziałek. – zwróciłem się do Konrada.

- Do zobaczenia.

            Pomachałem mu jeszcze gdy byłem przed domem i skierowałem się do swojego samochodu, który znajdował się na parkingu przed domem. Spokojnie mogłem zaliczyć to popołudnie do udanych.

 

Do łóżka położyłem się późnym wieczorem. Miałem doskonały humor i mogłem wręcz stwierdzić, że unoszę się nad ziemią na niewidzialnej chmurce. Popołudnie spędziłem z Błażejem na oglądaniu komedii romantycznej, natomiast wieczór, jak prawie każdy, przeleżeliśmy u niego w sypialni, opowiadając sobie historie z naszego życia i poznając się lepiej.

Po takim dniu zasnąłem bez problemu, ukołysany wspaniałymi snami. Jednak w nocy przebudziłem się słysząc jakieś szuranie po podłodze. Spałem tyłem do drzwi, więc mało nie dostałem zawału, gdy ujrzałem postać nad sobą.

- Konrad, czyś ty zgłupiał?! – wykrzyknąłem cicho.

Gdy jednak zobaczyłem minę czarnego od razu zmiękłem.

- Co się stało? – zapytałem zatroskany.

- Wiesz, b-bo oglądaliśmy z Sewerynem horrory i j-ja teraz nie mogę spać.

Słysząc wyraźny strach w jego głosie odsunąłem się trochę równocześnie odkrywając kołdrę.

- Kładź się, duży chłopczyku i mów jak na spowiedzi co ci się śniło. – powiedziałem z uśmiechem.

- B-bo zaczęło się od tego, że poszedłem do stajni by przejechać się na Piorunie. – zaczął opowiadać. – Ale gdy przekroczyłem próg stajni wpadłem na kadrę. A raczej na zombie kadrę! Czołgali się po podłodze i wydawali z siebie straszne dźwięki. Wysysali mózgi koni i wydawali przy tym okropne odgłosy. Nagle Seweryn odwrócił się w moją stronę… - zamilkł na chwilę - … i bum! – aż podskoczyłem przestraszony. – Rzucił się w moim kierunku rycząc okropnie. Chciałem uciec przed nimi wszystkimi i was ostrzec, ale gdy wszedłem do domu to wy byliście już zombie i o fu… Całowaliście się i och… To było straszne! Nagle usłyszałem takie głośne…

Nagły huk jakby od strony stajni spowodował, że Konrad zamilkł równocześnie chowając się pod kołdrę. A ja, mimo iż chciałem zachować się odpowiednio i go nie straszyć, sam również schowałem się przerażony.

- Rany Konrad, trzeba było powiedzieć, że to aż tak straszny sen i mi go nie opowiadać! – jęknąłem płaczliwie.

- W-wiesz obok twojej sypialni jest pokój Błażeja. – zasugerował. – M-może prze…

Nie dałem mu do kończyć.

- T-tak, to świetny pomysł. Na trzy wychodzimy z pod kołdry i uciekamy. Raz…

- Dwa…

Przełknąłem głośno ślinę, zaczerpnąłem powietrza i…

- Trzy!

Wyskoczyliśmy z łóżka w trybie natychmiastowym i pognaliśmy do sypialni Błażeja pukając równocześnie. Zza zamkniętych drzwi dobiegł nas głośny hałas. Najwyraźniej zbudzony nagle mężczyzna spadł z łóżka. Po chwili jednak drzwi stały przed nami otworem.

Rzuciłem się od razu na Błażeja. ,,Mam pierwszeństwo.” – pomyślałem. – „W końcu to mój chłopak.”

- Co się stało? – zapytał zdezorientowany brunet.

- Bo Konrad oglądał wieczorem horrory i przyszedł do mnie niedawno bo miał koszmar. Opowiedział mi go i to było straszne! Teraz się obaj boimy i potrzebujemy dzielnego bohatera. – powiedziałem płaczliwie.

Spojrzałem na śmiertelnie przerażonego Konrada, a potem na Błażeja. Jego mina była wręcz powalająca.

 

            Nie do końca wiedziałem co się dzieję. W środku nocy dwójka rozhisteryzowanych dzieciaków zrywa mnie z łóżka bo jeden wystraszony, przestraszył drugiego.

            Pozwoliłem im wejść do pokoju. Oświeciłem lampkę nocną, a chłopaki wpakowali mi się do łóżka, zakopując się w kołdrze, pod ścianą.

- O nie, nie. – pokręciłem głową. – Jak macie tu zostać to oddawać kołdrę. – powiedziałem stanowczo.

            Odzyskałem połowę pościeli.

- Dobra, kłaść się spać, dzieciaki. A jak tylko coś usłyszę to wylecicie stąd obaj. – zagroziłem gasząc światło.

            Położyłem się na skraju łóżka i odwróciłem w stronę Mikołaja, który leżał po środku. Z pomrukiem zadowolenia przytuliłem się do niego, zatapiając nos w jego włosach.

- A mnie to kto przytuli? – zapytał mój brat.

- Konrad, wypad do swojego pokoju. – mruknąłem.

- Dobra, dobra. – burknął i odwrócił się twarzą do ściany.

- Dziękuję… - szepnął jeszcze Mikołaj.

- Mhm…

- A jego to nie wygonisz?! – zbulwersował się czarny.

- Konrad, jak zaraz się nie zamkniesz, to osobiście cię stąd wykopie. – warknąłem.

            Poczułem jak Mikołaj obraca się w moich ramionach. Teraz leżał plecami do mnie.

- Konrad. – szepnął. – Przybliż się. – polecił.

            Brat przysunął się do niego i po chwili leżeli przytuleni do siebie. Przespaliśmy tak całą noc. Ja przytulony do Mikołaja, a Mikołaj do Konrada.

 

            Następnego dnia ochrzaniłem Konrada za to, że wystraszył Mikołaja i dałem mu szlaban na oglądanie horrorów.

- Nie chcę cię dziś w nocy u mnie widzieć, jasne? – zwróciłem się do brata gdy jedliśmy obiad.

- Mnie? A Mikołaj to co?

- Nie mam nic przeciwko towarzystwu Mikołaja. – powiedziałem posyłając uśmiech w stronę zarumienionego blondyna.

            Nagle usłyszeliśmy dzwonek do drzwi.

- Otworzę. – powiedziałem wstając od stołu.

            Poszedłem otworzyć drzwi. Przed wejściem stał zupełnie nieznany mi człowiek.

- Gdzie on jest!? – krzyknął.

- Słucham? – zapytałem zaskoczony jego reakcją.

- Pytam się, gdzie ten gówniarz?! – ponownie krzyknął i zrobił krok do przodu.

            Asekuracyjnie zasłoniłem ciałem wejście do domu. Niestety domyślałem się kim jest ten człowiek i bardzo mi się to nie podobało.

 

            Gdy tylko usłyszałem ‘ten’ głos, zmroziło mnie. Mój ojczym mnie znalazł, a to nie wróżyło nic dobrego.

- Mikołaj, wszystko w porządku? Strasznie zbladłeś.

Konrad patrzył na mnie ze zmartwieniem w oczach.

- T-tak. – powiedziałem cicho i wyszedłem na przedpokój.

- Ty gówniarzu! Choć tu do mnie!

Mimo iż wiedziałem, że nie powinienem podszedłem do drzwi po czym przeszedłem koło Błażeja i stanąłem oko w oko z moim ojczymem.

- Wiesz jakich mi kłopotów narobiłeś?! Twoja matka codziennie dzwoni by z tobą porozmawiać, a ja nie mam co jej powiedzieć! Do tego dom zaczyna wyglądać jak chlew, a ty sobie wakacje robisz, gówniarzu! – wrzeszczał.

            Wzdrygnąłem się.

- Proszę cię, nie róbmy scen. Chodź porozmawiamy na spokojnie i… - na mój policzek spadło uderzenie.

Złapałem się za niego z niedowierzaniem. Gdy znów zobaczyłem uniesioną dłoń, skuliłem się. Jednak nie poczułem kolejnego uderzenia.

- Co ty sobie myślisz, stary zboczeńcu?! – warknął Błażej. – Wynoś się stąd i więcej się tu nie pokazuj! Inaczej wylądujesz w więzieniu za molestowanie nieletniego, pobicie, wykorzystywanie do ciężkiej pracy, znęcanie się psychicznie oraz za nachodzenie. – wyliczał z groźną miną Błażej. – A uwierz, że mam znajomości i z pewnością się nie wywiniesz.

Po tych słowach objął mnie w tali, wprowadził do domu i zamknął drzwi przed zszokowaną twarzą mojego ojczyma. Stałem przez chwilę nie ruchomo po czym po prostu się rozpłakałem.

 

- Dlaczego do niego wyszedłeś? – zapytałem ostro.

            Mikołaj i Konrad siedzieli na kanapie w salonie, a ja chodziłem po pokoju z jednego kąta w drugi.

- Błażej, nie naskakuj tak na niego. – odezwał się mój brat. – Nie widzisz, że jest roztrzęsiony?

            Warknąłem pod nosem. Nie chciałem mówić nic więcej by nie wystraszyć blondyna, ale…

- Może gdyby nie był taki chętny na konfrontację ze swoim ojczymem to nie byłby taki roztrzęsiony! – krzyknąłem, gdy nerwy puściły.

            Nie chciałem tego… Po prostu świadomość tego co ten facet mu robił przyprawiała mnie o mdłości. Chciałem go chronić, a on sam pchał się w sidła tego obleśnego gościa.

- Przepraszam, ale mi niedobrze! – powiedział Mikołaj zrywając się z kanapy.

            Pobiegł do łazienki. Po chwili usłyszeliśmy z Konradem charakterystyczne odgłosy wymiotowania.

- Idź do niego. – polecił czarny widząc, że stoję jak słup soli.

            Po jego słowach szybko się zreflektowałem i ruszyłem w stronę łazienki. Mikołaj już skończył zwracać zawartość swojego żołądka i właśnie płukał usta.

- Hej, lepiej? – zapytałem stając w drzwiach.

            Pokiwał jedynie głową, nie odzywając się ani nie odwracając się w moją stronę.

- Mikołaj, – zacząłem podchodząc do niego od tyłu – przepraszam. Nie powinienem podnosić na ciebie głosu. – mruknąłem chowając twarz w zgięciu jego szyi. – Ale niepotrzebnie wychodziłeś do tego zboczeńca.

- Chciałem z nim tylko na spokojnie porozmawiać… - szepnął.

- Wiem, że chciałeś dobrze, ale skończyło się tylko wielkim siniakiem na policzku. – powiedziałem dotykając ostrożnie opuchniętego miejsca.

            Młodszy syknął cicho z bólu.

- Posmarujemy to dzisiaj przed snem. Przyjdziesz do mnie wieczorem? – zapytałem składając delikatny pocałunek na jego ramieniu.

- Przyjdę. – szepnął rumieniąc się uroczo.

- No to będę czekał. – uśmiechnąłem się pokazując zęby.

 

            Czekałem na Mikołaja leżąc w łóżku i czytając książkę. Długo się już nie pojawiał. Spojrzałem na zegarek. Dochodziła dwudziesta trzecia. Westchnąłem zrezygnowany i odłożyłem książkę na szafkę obok łóżka. Zgasiłem światło i ułożyłem się wygodnie na posłaniu. Sięgnąłem po kołdrę by się okryć jednak okazało się, że ktoś już sobie użyczył mojej kołdry.

- Mikołaj? – zapytałem w przestrzeń podnosząc się na przedramieniu.

- Długo musiałem czekać byś zorientował się, że tu jestem. – mruknął odwracając się w moją stronę. – Prawie zasnąłem!

            Zaśmiałem się.

- Teraz już będziesz mógł spać. – powiedziałem obejmując go ramionami i przyciągając do siebie.

            Ułożyliśmy się wygodnie, Mikołaj oczywiście od strony ściany, i zasnęliśmy.