Rozdział 13 "Wycieczka / Przykre słowa"

Rozdział 13
 Hej! Jesteśmy już w połowie opowiadania. Cieszę się, że chociaż część z was dotrwała z nami do tego momentu. Dziękuję tym osobom za komentarze. Jesteście super! Od tego rozdziału April nie będzie już małym kotkiem. Myślę, że ucieszą się wszyscy, którzy na to czekali.
Bardzo wszystkich przepraszam za pozostawione błędy w rozdziale 11. Postaram się więcej nie powtórzyć tego błędu.
Jeszcze raz bardzo dziękuję i zapraszam do dalszego czytania :)
#freak

Weszliśmy do pokoju w hotelu. Rozejrzałem się z zainteresowaniem i uśmiechnąłem do dziadków.

- Ale tu ładnie!

- Masz rację. – Dziadek usiadł obok mnie i potarł policzkiem o moją głowę.

Zamruczałem mimowolnie. W takich momentach czułem się jak inne kociaki z mojej szkoły.

- Jak się czujesz? Już ci lepiej, kociaku?

Podczas lotu nie czułem się najlepiej. Gdy samolot ruszył zrobiło mi się niedobrze i skończyło się tym, że zwymiotowałem. Dziadek Jeremy chcąc mi pomóc zaproponował zmienienie się w koty. Dzięki temu ułożyłem się wygodnie i zasnąłem przytulony do jego futerka przesypiając resztę podróży.

- Tak, już lepiej. O, zadzwonię do Nicka! – Powiedziałem wyjmując z kieszeni telefon.

Blondyn kupił mi go stwierdzając, że przyda mi się w razie gdyby coś się stało. 

- Halo?

- Nick! Jesteśmy już na miejscu! Ale ten pokój w hotelu jest ładny! – Powiedziałem podekscytowany.

- Cieszę się kociaku. A jak podróż? – Zapytał blondyn.

Słyszałem, że pisze coś na klawiaturze i drukuje. Zrobił mi się głupio.

- Przeszkadzam ci, prawda?

- Co? April, daj spokój. Wiesz, że na rozmowę z tobą zawsze znajdę czas. – Powiedział i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w pokoju po drugiej stronie słuchawki zrobiło się cicho. – No, a teraz powiedz jak zniosłeś lot?

- No... Z początku wydawało mi się, że będzie fajnie, ale nagle zrobiło mi się niedobrze i zwymiotowałem. Resztę podróży przeleciałem śpiąc jako kot na grzbiecie dziadka.

- Moje biedactwo. Ale już ci lepiej?

- Tak, tak. Właśnie zbieramy się na obiad. Dziadek Ben powiedział, że po posiłku pójdziemy na chwilę na plażę, a potem będziemy mogli ponurkować.

- Na pewno się cieszysz, co?

- Tak! Nie mogę się doczekać! Potem wrócimy na posiłek, zabierzemy ze sobą prowiant, bo wrócimy dopiero jutro popołudniu. Jejku będę spać na łodzi! – Powiedziałem podekscytowany.

- Cieszę się, że jesteś zadowolony.

- Ale już tęsknie! Bo kto mnie przytuli przed snem? – Powiedziałem marszcząc nos.

Nick zaśmiał się słysząc to.

- Jestem pewny, że jak poprosisz Jeremy'ego to dać ci buzi. A teraz życzę ci smacznego obiadku, kociaku. Zadzwoń wieczorem przed snem.

- Dobrze. Do później. Pa, pa! – Pożegnałem się, po czym schowałem telefon i poszedłem za dziadkami.

Po zjedzonym obiedzie i wypoczynku na leżakach na plaży dziadek Ben poszedł wypożyczyć dla nas sprzęt do nurkowania. Następnie założył go na siebie oraz pomógł mi założyć mój. 

- A, co to?

- Aparat podwodny. Wypożyczyłem go i wykupiłem jeden film. Będziemy mogli później go zabrać by wywołać zdjęcia.

- Tak! Będę mógł potem pokazać je Nickowi!

Dziadek skrzywił się lekko w tym samym czasie, co Jeremy wybuchnął śmiechem.

- Idźcie już.

To, co widziałem pod wodą było nie do opisania. Widoki były fantastyczne! Starałem się zrobić jak najładniejsze zdjęcia by móc je pokazać Nickowi. Te kolory, światła, rybki! To było coś, co chciałem by i mój opiekun zobaczył, mimo że nie mógł być z nami. Gdy wreszcie wyszliśmy z wody dziadek od razu okrył mnie ręcznikiem.

- I jak ci się podobało?

- Było fantastycznie! Tak pięknie i kolorowo. Chyba napiszę do Nicka i powiem mu o zdję…

- Nic nie będziesz pisać. – Powiedział dziadek Ben zabierając mi telefon. – Będziesz tylko Nickowi przeszkadzać. Jak tak chcesz to napiszesz wieczorem. Nie zawracaj mu tak często głowy. Nick na pewno ma teraz dużo pracy.

Westchnąłem tylko i kiwnąłem głową.

- Ben! Daj spokój dobrze wiesz, że…!

- Jeremy, jesteśmy na wspólnej wycieczce i trochę odpoczynku od Aprila dobrze Nickowi zrobi.

Dziadek tylko pokręcił głową i ruszył ze mną w stronę hotelu. Tam zjedliśmy kolację. Potem poszliśmy jeszcze na drobne zakupy i poszliśmy na przystań. Dziadek Ben zaprowadził nas do łódki, którą dla nas wynajął. Po jakiejś godzinie wypłynęliśmy na ocean. 

Bardzo mi się podobało. Ta przestrzeń, woda w około i świeże powietrze. A do tego ciepłe słoneczko. Zamruczałem zadowolony. Dziadek siedzący obok mnie również się wygrzewał. No cóż, typowa cecha u kotów.

Po jakimś czasie dziadek Ben wyłączył silnik i przyszedł do nas.

- I jak April? Podoba ci się?

- Tak, bardzo. Szkoda, że Ni… - W porę się powstrzymałem. – Szkoda, że Chester i Fiodor tego nie widzą. Pewno by im się spodobało. – Powiedziałem starając się nie myśleć o moim opiekunie.

Nie moja wina, że czułem się dziwnie bez niego. Przecież Nick zawsze był przy mnie! Więc nie rozumiałem, dlaczego dziadek uważa, że Nick sobie ode mnie odpocznie. Ale jak się zastanowiłem to zrozumiałem, że dziadek może mieć rację. 

Resztę wieczoru spędziliśmy grając w gry planszowe, słuchając muzyki i rozmawiając. Po zjedzeniu lekkiego posiłku przebrałem się w piżamę, a dziadek Jeremy przygotował mi łóżko.

- No to, co? Możesz się już kłaść?

Kiwnąłem głową i położyłem się pod kołdrę. Dziadek potarł policzkiem o mój policzek, po czym dał mi w czoło buziaka.

- A gdzie masz telefon? Miałeś zadzwonić do Nicka.

- Dziadek Ben ma. Ale spokojnie nie będę dzwonić. Ja… nie muszę. Pewno jest zmęczony pracą i… i w ogóle. Pójdę już spać. Dobranoc. – Powiedziałem i schowałem się pod kołdrę.

Było mi smutno. No, bo Nick zawsze na dobranoc dawał mi buziaka w policzek i często kładł się ze mną i czekał aż zasnę. A teraz go nie było. Nawet do niego nie zadzwoniłem! Chciało mi się płakać, bo się bałem, że znów pojawią się potwory.

Po jakimś czasie dopiero udało mi się zasnąć.

Szedłem jakąś ścieżką. W koło było mnóstwo drzew. Było cicho i spokojnie. Słońce świeciło, więc nie bałem się niczego. Nagle zauważyłem w oddali jakąś postać leżącą w trawie. Niepewnie podszedłem tam i zobaczyłem Nicka. Był cały we krwi. To było straszne! Czym prędzej opadłem na kolana koło niego.

- Nick?! Nick, obudź się! Nick, proszę! – Próbowałem go obudzić, ale nie mogłem.

Przyłożyłem ucho do jego klatki piersiowej, tak jak robili to na jednej bajce, ale on nie oddychał. Zacząłem płakać.

- Nick, co się stało? Obudź się! Przestań sobie żartować!

- April! April!

Otworzyłem oczy. Koło mnie siedział dziadek Jeremy.

- Co się stało kociaku?

- Nick! – Powiedziałem i rozpłakałem się. – B-bo mi się śniło, że go znalazłem i on nie żył!

Dziadek przytulił mnie do siebie.

- Nie płacz już. Nick na pewno jest cały i zdrowy. Chcesz do niego zadzwonić?

Kiwnąłem głową.

- Ben, przynieś telefon Aprila.

- Ale po, co? April źle się czuje?

- Nie, po prostu musi zadzwonić do Nicka.

Dziadek patrzył na nas chwilę, ale w końcu westchnął i podał mi telefon. Od razu wybrałem numer do Nicka. Po kilku sygnałach nareszcie usłyszałem głos mojego opiekuna.

- Ha… - Szerokie ziewnięcie. – Halo?

                W środku nocy obudził mnie sygnał mojej komórki. Poderwałem się do siadu lekko przestraszony nagłym hałasem. Odetchnąłem głęboko zauważając, że to tylko telefon.

Przecierając oczy odebrałem komórkę.

- Ha… – Ziewnąłem szeroko. – Halo?

- N-Nick? – Usłyszałem drżący głos Aprila.

- April? Co się stało? – Zapytałem zaniepokojony. – Dlaczego nie śpisz?

- Nick j-ja miałem zły sen… - Powiedział i pociągnął nosem. – Śniło mi się, ż-że… - Głos mu się załamał.

- Ci… Spokojnie. – Starałem się go uspokoić. – Nie musisz nic mówić.

- Tęsknie za tobą. – Wyszeptał. – Chciałabym byś tu był. Ze mną.

- Słonko… Obiecuję ci, że następnym razem pojadę z tobą.

- Ale nie ma cię tu teraz! – Zapłakał.

- Wiem słoneczko, przepraszam.

                Westchnąłem cicho i przetarłem twarz dłonią.

- April, jesteś dużym chłopcem, prawda?

- Tak.

- No właśnie, więc połóż się teraz grzecznie spać, a jutro w domu będzie czekać na ciebie niespodzianka.

- N-naprawdę?

- Tak, słonko. A teraz przestań płakać i połóż się grzecznie. – Poleciłem.

- Dobrze, ale poczekasz aż zasnę?

- Oczywiście. Będę do ciebie cały czas mówił.

- Nie, zaśpiewał mi.

- Zaśpiewać? – Zdziwiłem się.

- Tą kołysankę o kotkach. – Wymruczał sennie.

                Najwyraźniej płacz musiał go zmęczyć.

- No dobrze. – Zgodziłem się.

                Tak jak obiecałem, tak zrobiłem. Zaśpiewałem mu kołysankę przez telefon. Jeremy dał mi znać, że mały zasnął i rozłączył się. Odetchnąłem głęboko, odłożyłem komórkę na stolik i położyłem się z powrotem od razu zasypiając.

- Nick! – Krzyknął April dostrzegając mnie już z daleka.

                Byłem właśnie na lotnisku i patrzyłem jak April biegnie w moją stronę. Rozłożyłem ręce w zapraszającym geście i uśmiechnąłem się szeroko. April w biegu zmienił się w kota i tuż przed moimi nogami wybił się wysoko i wskoczył mi w ramiona. Zamiauczał radośnie i polizał mnie po nosie. Zachichotałem i potargałem mu sierść na grzbiecie. Rudzielec zaczął mruczeć zadowolony i wtulił się w moją szyję.

- Ta… Wy się obściskujecie, a ja taskam jego bagaże. – Zaburczał Ben, na co jego mąż zachichotał.

- Wybacz, Ben. – Powiedziałem i odebrałem od niego torbę Aprila. – April! Pomógłbyś. W końcu to twoja torba. – Powiedziałem.

                Kotek zmienił się w człowiek śmiejąc się.

- Uh… - Sapnąłem. – Zejdź już ze mnie, śmieszku.

                Kot posłusznie zeskoczył na ziemię i wziął swoją torbą.

- Nick, co to za niespodzianka dla mnie? – Zapytał uśmiechając się szeroko.

- Zobaczysz. – Mrugnąłem do niego. – Ale najpierw odwieziemy dziadków do domu.

- Dobrze. To chodźmy! No szybko! – Pociągnął Jeremy’ego za rękę w stronę wyjścia z lotniska.

- No dobra. Jesteśmy na miejscu. – Zakomunikowałem parkując samochód na parkingu przed salonem kosmetycznym.

- Yay! Nick, naprawdę? – Ucieszył się.

                Już od jakiegoś czasu męczył mnie o kolczyk. W sumie to odkąd dowiedział się, że Chester będzie taki miał. Tylko, że April chciał w trochę innym miejscu.

- Tak, przemyślałem to i zgadzam się, ale pod jednym warunkiem. – Zaznaczyłem. – Jak będzie boleć to masz się nie skarżyć.

- Tak, tak! Chodźmy już. – Powiedział i wyskoczył z auta.

                Pokręciłem głową. Wiedziałem, że mnie nie słuchał i jak będzie go boleć to przyleci do mnie z płaczem. Chyba za bardzo go rozpieściłem…

                Wysiadłem z samochodu i poszedłem za Aprilem do salonu kosmetycznego.

- Dzień dobry. – Przywitałem się z recepcjonistką. – Byliśmy umówieni na drugą.

- A, tak! Pan Wood, prawda? – Upewniła się kobieta.

- Tak, a tak właściwie to ten młody kocur. – Wskazałem na Aprila.

- Rozumiem. Zapraszam za mną. Kosmetyczka już czeka.

                Kobieta zaprowadziła nas do gabinetu obok i kazała Aprilowi usiąść na kozetce.

- Witam pana. – Przywitała się kosmetyczka.

- Dzień dobry.

- Czyli przebijamy pępek, tak? – Upewniła się zakładając gumowe rękawiczki.

- Tak. – Odpowiedział Aprila.

- Dobrze. Podejdź i wybierz sobie kolor kolczyka. – Poleciła Aprilowi.

                Kot wstał i podszedł do kobiety. Chwilę się zastanawiał, po czym wybrał srebrny kolczyk z różowym oczkiem.

- Okay, to w takim razie kładź się na łóżko i podwiń koszulkę.

                Rudy przytaknął i położył się na kozetce.

- Nick? – Zagadnął cicho. – Czy mogę cię chwycić za rękę?

- Oczywiście, słonko. – Powiedziałem podchodząc do niego i chwytając jego dłoń.

- Gotowy? – Zapytała kosmetyczka przemywając odpowiednie miejsce spirytusem.

                Lekkie kiwnięcie głową musiało jej wystarczyć. April zacisnął mocno oczy i dłoń. Sam zacząłem go głaskać po włosach by poczuł się pewniej. Pod dotykiem igły kocur spiął się cały, a następnie wydał z siebie bolesny jęk.

- Spokojnie… - Mruknęła kobieta. – Jeszcze chwilę.

                Kot zacisnął mocno zęby i nabrał głęboko powietrza, które następnie wypuścił z kolejnym bolesnym jękiem. Kosmetyczka najostrożniej jak umiała włożyła kolczyk w zrobioną dziurkę.

- No! I po krzyku. – Zakomunikowała kosmetyczka przemywając świeżo zrobiony kolczyk.

- J-już? – Zapytał April drżącym głosem.

- Tak, już po wszystkim. Nie było tak źle, prawda? – Uśmiechnąłem się do niego. – Spójrz.

                Chłopak podniósł się do pozycji siedzącej. Skrzywił się z bólu, gdy skóra się naciągnęła.

- Wow! Fajnie wygląda, prawda? – Zapytał zerkając na mnie. – Ale boli jeszcze. Zwłaszcza jak nabieram powietrza.

- Jeszcze przez jakiś czas tak będzie. – Wtrąciła się kobieta. – Nałożę jeszcze tymczasowy opatrunek. Proszę przemywać kolczyk wodą fizjologiczną jeszcze przez jakiś czas.

- Dziękujemy pani. – Powiedziałem.

- Nie ma sprawy. – Uśmiechnęła się. – Polecam się na przyszłość. Do widzenia.

- Do widzenia. – Pożegnaliśmy się i wyszliśmy z gabinetu.

                W recepcji uregulowałem jeszcze rachunek za piercing i udaliśmy się w kierunku samochodu.

- Jesteś zadowolony? – Zapytałem.

- Tak! Dziękuję! – Pocałował mnie w policzek. – Jesteś najlepszy!

Ze studia pojechaliśmy po opatrunki do apteki. W domu zostawiłem swój bagaż i poszedłem do kuchni gdzie siedział Nick. Rzuciłem się mu na plecy i przytuliłem zadowolony.

- A ty, co, kociaku? Nie wystarczająco mnie wytulałeś na lotnisku?

- Nie! – Powiedziałem od razu. – Poza tym to przez ten sen. To było straszne. I nie ważne na ile lat wyglądam! Było straszne i koniec!

- A, co ci się właściwie śniło? – Zapytał Nick podchodząc do lodówki.

Mimo że jestem większy to najwyraźniej nie na tyle bym był za ciężki dla blondyna.

- Szedłem leśną ścieżką. Było ciepło i bardzo ładnie, ale nagle zobaczyłem, że ktoś leży z boku. Gdy podszedłem bliżej zobaczyłem ciebie. 

- No i to było takie straszne? – Zapytał zaskoczony mężczyzna.

- No może to nie, ale gdy podszedłem jeszcze bliżej zobaczyłem mnóstwo krwi i ty nie oddychałeś! – Opowiadałem przejęty.

Nick odłożył jajka na meble obok patelni, którą naszykował wcześniej i spojrzał na mnie.

- Oj, kocurku. – Pokręcił głową i dał mi całusa w policzek.

- No, co?

- Nic. Teraz rozumiem, dlaczego się tak wystraszyłeś. A teraz zejdź i naszykuj talerze. I posmaruj bułki masłem a ja usmażę jajecznicę. – Powiedział spokojnie.

Kiwnąłem głową i wziąłem się do roboty. Po piętnastu minutach usiedliśmy już do jedzenia.

- Jak skończymy to pokażę ci zdjęcia, dobrze? Dziadek Ben wypożyczył aparat podwodny.

- Oh, to świetnie. A ja mam dla ciebie mniej przyjemną wiadomość. W przyszłą niedzielę idziemy na obiad do moich rodziców. Wiem kociaku, że nie lubisz tych wizyt, ale Danny ostatnio wygrał konkurs pianistyczny.

- Aha. No dobrze. – Powiedziałem niechętnie.

- Nie przejmuj się. Będzie dobrze. A po obiedzie spotkamy się z Mickey’em. Odkąd Gabriel musiał wyjechać czuje się samotny, więc jestem pewny, że ucieszy się z naszej wizyty.

- Tak, pewnie! Teraz wygląda tak ładnie. Nie jest taki chudy do tego jak się przykłada ucho do jego brzucha to można usłyszeć jak Aaron się rusza! To dość zabawne. – Powiedziałem podekscytowany.

Nigdy nie widziałem żadnego zwierzołaka w ciąży, więc strasznie mnie to ciekawiło. 

Po zjedzeniu i sprzątnięciu ze stołu poszliśmy do salonu. Pokazałem Nickowi wszystkie zdjęcia. Te, które robiłem chodząc po hotelu, te zrobione na łodzi oraz te podwodne, które spodobały mu się najbardziej.

            Wieczorem po kąpieli blondyn pomógł mi zmienić opatrunek. W swoim pokoju przeczytałem kilka rozdziałów książki przed zaśnięciem. Problem polegał na tym, że gdy chciałem już zasnąć nie mogłem się ułożyć. Zawsze lubiłem spać na brzuchu, ale teraz nie mogłem. Westchnąłem tylko i przekręciłem się na plecy. 

- Nick!

Drzwi otworzyły się, a w nich pojawiła się postać mojego opiekuna.

- Co? – Zapytał z lekko złośliwym uśmieszkiem. – Chyba nie powiesz mi, że cię boli.

- Nie, po prostu mi niewygodnie! Nie mogę się ułożyć. Mogę spać z tobą? – Zrobiłem słodkie oczka mając nadzieję, że zadziałają.

- Hm… No nie wiem. Może nie mówisz, że cię boli, ale narzekasz. Czyż nie, kociaku?

- Nie! Oczywiście, że nie!

Nick zaśmiał się tylko i podniósł mnie do góry. 

- No, niech ci będzie. Ale to tylko, dlatego, że ostatnio źle ci się spało.

Gdy zostałem położony w jego łóżku ułożyłem się bardziej na Nicku by spać jakby na brzuchu, ale nie przygniatać kolczyka. Już po chwili zasnąłem głaskany po głowie przez Nicka. 

- Jesteś pewny, że chcesz to włożyć? – Zapytałem oglądając go od stóp do głów.

                Nie wyglądał źle. Miał na sobie białe, obcisłe dżinsy, a na nogach czarne trampki. Ubrał również czarną koszulę z nadrukiem, a na to czarną marynarkę sięgającą do połowy jego pleców. Wszystko byłoby okay gdyby nie to, że koszulka odsłaniała jego brzuch.

- Tak! Chcę pokazać Danny’emu swój kolczyk.

- No tak. – Mruknąłem. – Dobrze, więc chodźmy już.

                Zjechaliśmy windą na parter budynku i wyszliśmy na zewnątrz. Stało tam jakiś dwóch nastoletnich chłopaków. Na widok Aprila jeden z nich zagwizdał głośno, a drugi wydał pełen aprobaty odgłos.

- Niezła sztuka! – Wykrzyknęli. – Podzieliłbyś się takim pierniczkiem!

                Zawarczałem pod nosem i spojrzałem w ich stronę. Chciałem coś powiedzieć, ale April pociągnął mnie za rękę.

- Nick, chodźmy już. Trochę się ich boję. – Powiedział ciągnąc mnie w stronę samochodu.

                Spojrzałem zaniepokojony na rudzielca. Przygarnąłem go do siebie i szybkim krokiem ruszyłem do auta. Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w stronę mojego rodzinnego domu.

- Nie boli cię już? – Zapytałem zerkając na niego.

- Nie, już nie tak bardzo. – Przyznał przyglądając się kolczykowi. – Szkoda, że nie mogę jeszcze zmienić kolczyka.

- Ale czemu? Ten jest ładny.

- Tak, ale to tylko kulka z różowym oczkiem. Ostatnio na Internecie znalazłem taki fajny…

- Na razie niech ci się do końca zagoi to przekłucie, a potem pomyślimy nad nowym kolczykiem, dobrze? – Zapytałem przerywając mu.

- No dobrze.

- I bardzo cię proszę, jak będziesz gdzieś wychodził to uważaj na tych typów, okay? – Poprosiłem zerkając na niego.

- Dobrze, dobrze. Będę ostrożny.

- Grzeczny chłopiec. – Poczochrałem go po włosach.

                Chłopak miauknął niezadowolony i poprawił włosy. Dopiero niedawno zauważyłem jak bardzo młody wyrósł. Już nie był tą małą kuleczką futra, która czerpała radość ze wszystkiego. Teraz był to nastoletni chłopak.

- Kiedyś lubiłeś jak ci czochrałem włoski. Wyglądałeś tak uroczo. – Rozmarzyłem się.

- Nie jestem już taki mały.

- Dla mnie zawsze będziesz małą kicią.

                Chłopak zarumienił się na to stwierdzenie i odwrócił głowę w stronę szyby. Pokręciłem z uśmiechem głową i skupiłem się na jeździe.

                Na miejsce dojechaliśmy po niecałej pół godzinie. Nie wchodziliśmy do domu tylko od razu skierowaliśmy się do ogrodu. W tak piękny i ciepły dzień grzechem byłoby siedzieć w domu. Byłem pewny, że ojciec rozłożył stół w ogrodzie.

- Dzień dobry. – Przywitaliśmy się ze wszystkimi. – Ale pięknie pachnie! – Pochwaliłem.

- N-Nick! – Wykrzyknął Danny i podbiegł do mnie.

- Ha, ha! Cześć młody! – Uśmiechnąłem się i przytuliłem brata. – Co tam u ciebie? – Zapytałem.

- D-dobrze. W-wygrałem konkurs!

- Tak, wiem. Bardzo ci gratuluję. A właśnie! Mamy coś dla ciebie w nagrodę. April?

- Już, już. Proszę Danny. Gratuluję wygranej. – Powiedział uśmiechając się i wręczając pudełko z prezentem mojemu bratu.

                Danny otworzył pudełko, a jego oczy zrobiły się wielkie jak pięciozłotówki. W środku znajdowała się płyta jego ulubionego kompozytora – Chopina.

- N-naprawdę!? – Ucieszył się.

- Tak. – Zaśmiałem się. – Naprawdę. Podziękuj Aprilowi. To on wybierał.

                Chłopiec spojrzał na Aprila i uśmiechnął się szeroko.

- D-dziękuję. – Powiedział i przytuli go.

- Cieszę się, że ci się podoba.

- Wow! – Wykrzyknął nagle Danny, gdy odsunął się trochę od kota. – A-ale super! – Wskazał na kolczyka. – K-kiedy go sobie z-zrobiłeś?

- Nie tak dawno. Jakiś tydzień temu.

- Wow… J-jak będę starszy t-to też sobie taki zrobię.

- Nie wiem czy mama się na to zgodzi. – Wtrąciłem się. – Ale wiesz, jak mama mówi nie to idź do taty. – Mrugnąłem do niego.

                Zaśmialiśmy się, po czym podeszliśmy do stołu gdzie czekali na nas rodzice.

- Witaj mamo, tato. – Skinąłem im głową.

- Witaj synku. – Mama pocałowała mnie w policzek. – Proszę, proszę. – Wskazała na krzesło. – Siadaj.

- Mamo, nie jestem sam. – Zauważyłem, choć wiedziałem, że powiedziała tak specjalnie.

- No tak. – Skrzywiła się lekko. – Kot też może usiąść.

                Spojrzałem przepraszając na Aprila i odsunąłem dla niego krzesło.

- Dziękuję. – Uśmiechnął się blado.

                Posiłek minął nam, w jako takim spokoju. Spięcia zaczęły się podczas deseru.

- Mogłeś się jeszcze bardziej rozebrać. – Powiedziała nagle moja mama. – Roznegliżowałeś się jak nastoletnia dziwka zza rogu. – Spojrzała z pogardą na Aprila.

- Mamo! – Wykrzyknąłem oburzony. – Na za dużo sobie pozwalasz!

- Ja? To on tu przychodzi pokazując każdemu po drodze swoje ciało. Pewnie chciał mi męża uwieść!

- Co ty wygadujesz?! April, proszę zabierz Danny’ego i idźcie do domu. – Poleciłem.

                Chłopak pokiwał bez słowa głową i wraz z chłopcem udał się do domu. Widziałem, że po jego policzkach płyną łzy. To rozwścieczyło mnie jeszcze bardziej.

- Co ty sobie wyobrażasz?! Przyjechaliśmy tu by spędzić z wami miło czas, a ty oczywiście wszystko zepsułaś! Uroiłaś sobie nie wiadomo, co! Że niby męża chce ci uwieść? Tato słyszałeś to? – Zwróciłem się do milczącego ojca.

- Wolałbym się nie mieszać…

- I dobrze! – Krzyknęła matka. – Nie chcę byś go tu więcej przywoził. Ma zły wpływ na Danny’ego.

- Zły wpływ? – Parsknąłem. – Dzięki niemu mały otworzył się bardziej na ludzi! Wygadujesz bzdury i nie zamierzam cię dłużej słuchać. Wychodzę. Tato. – Skinąłem mu i wszedłem do domu.

                Zawołałem Aprila i opuściliśmy dom.

- Wszystko w porządku? – Zapytałem głaskając go po ramieniu.

                Chłopak pociągnął nosem i otarł łzy.

- Dlaczego ona mnie tak bardzo nienawidzi? – Zapytał słabym głosem.

                Westchnąłem ciężko i przytuliłem go.

- Nie wiem, słonko, ale obiecuję ci, że już nigdy więcej nie pozwolę jej cię skrzywdzić. – Wyszeptałem całując go w czoło. – Pojedziemy odwiedzić Mickey’ego. On na pewno poprawi ci humor. – Uśmiechnąłem się delikatnie.

- Okay.

- No, a teraz nie płacz już. Nie ma sensu wylewać na nią łez.

Gdy dojechaliśmy pod dom Mickey'ego wysiadłem z samochodu. Wszedłem do bramy. Nick szedł za mną by w końcu zrównać się ze mną i poczochrać po głowie. 

- April, przestań się przejmować. Wyglądasz naprawdę dobrze.

- Tak, pewnie. Wyglądam na tyle dobrze, że tamci pod naszym blokiem pomylili mnie z dziwką. – Powiedziałem cicho i włożyłem słuchawki w uszy by nie musieć dłużej rozmawiać na ten temat.

Gdy drzwi otworzyły się ujrzeliśmy okrągłego, uśmiechniętego Mickey’ego.

- Hej! Wchodźcie. Strasznie się cieszę, że przyjechaliście, bo odkąd Gabriel wyjechał strasznie mi się nudzi! – Powiedział z uśmiechem.

- Spokojnie, w najbliższym czasie będziemy u ciebie bardzo często.

- Gabriel cię o to poprosił, prawda?

Nick zachichotał tylko i objął Mickey’ego ramieniem.

- A jak myślisz? Jego mąż jest w ciąży, w przyszłym miesiącu rodzi. Oczywiście, że się martwi i poprosił byśmy cię odwiedzali. Poza tym jak taty nie ma to ojciec chrzestny przypilnuje by Aaron się dobrze czuł.

Mickey zachichotał tylko i zaprowadził nas do kuchni. Usiadłem na krześle nadal mając w uszach słuchawki, mimo że niczego nie zagłuszały.

- A ty April, co? Coś się dzieje?

Wyciągnąłem słuchawki i wzruszyłem ramionami.

- W porządku. 

- Tak? No to pochwal się wreszcie. Jak wygląda ten twój kolczyk.

- Nie ma się, czym chwalić. Wygląda brzydko i powinienem go wyjąć. – Powiedziałem patrząc na obrus.

Wydawał mi się naprawdę ciekawy.

- Co? April, chyba sobie żartujesz. Przecież tak bardzo się cieszyłeś. A jeszcze dzisiaj mówiłeś, że chciałbyś móc już dziś zmienić kolczyk. Skarbie, dalej się przejmujesz tym, co powiedziała moja mama?

Pokręciłem głową.

- Oczywiście, że nie. Przecież ona nie miała racji! Nie wyglądam jak zwykła kur…

- April! Nie próbuj nawet się tak brzydko wyrażać! – Powiedział Nick oburzony.

- Mogę nadal kojarzyć się z małym kociakiem, ale nie jestem dzieckiem! I powiem głośno to, co chciałem powiedzieć! Miała racje mówiąc, że wyglądam jak kurwa! Choćby fakt jak zareagowali ci chłopacy pod naszym blokiem! – Powiedziałem krzywiąc się.

Nick wciągnął głośno powietrze najwyraźniej nie spodziewając się mojego wybuchu. Chyba nawet nie wiedział jak zareagować. Z pomocą postanowił mu przyjść Mickey. Podszedł do mnie i przytulił. Nosem zaczął jeździć między moimi włosami oraz blisko uszu. Mimo wszystko rozluźniłem się i zamruczałem.

- Kociaku, nie mów tak o sobie. Bo ani mi ani Nickowi nie jest miło tego słuchać. Żadną dziwką nie jesteś. Jesteś ślicznym kociakiem, który ceni i szanuje siebie. Nie wiem, co powiedziała mama Nicka, ale nie słuchaj jej. Ona jest dla ciebie nie miła, bo Nick poświęca ci całą swoją uwagę. Jesteś jego kociakiem, którego kocha. Danny i tata Nicka też cię lubią, więc jest zwyczajnie zazdrosna.

Pociągnąłem nosem i rozpłakałem się.

- B-bo wydawało mi się, że wyglądam ładnie, a ona powiedziała, że pokazuję się i chcę poderwać wujka! Rozumiesz?!

- Powiedziała coś, czego nie powinna, April. Nie myśl o tym. A teraz pokaż wreszcie ten kolczyk.

Powycierałem oczy i odsunąłem się od białowłosego. Wstałem i poprawiłem koszulkę. Mickey przyglądał mi się przez chwilę, po czym uśmiechnął się.

- No, no, no. April uważaj, bo cię w szkole schrupią. Jesteś bardziej niż uroczy.

Zaczerwieniłem się lekko.

- Nie ma szans na to. Odkąd dostałem swój księżyc, a potem wyszło, że jestem wnukiem dyrektora wszyscy podchodzą do mnie z dużą ostrożnością.

- Uch, to nici z sek…

- Mickey! – Nick spojrzał z niedowierzaniem na psa, a ja zachichotałem.

- Tak, tak nici z tego. I Nick, nie rób takich oczu. Po ośmiu miesiącach życia w szkole mamy naukę o stosunkach między ludzkich i antykoncepcji.

Widząc jeszcze bardziej zszokowaną minę bruneta Mickey parsknął śmiechem. Następnie wyjął ciasto, zrobił herbatę i zaprowadził nas do salonu. Gdy tylko usiedliśmy na kanapie położyłem się obok Mickey’ego układając głowę na jego kolanach. Białowłosy od razu zaczął mnie głaskać, a ja zmęczony tym wszystkim zasnąłem.

- Coś cię martwi. – Stwierdził w pewnym momencie Mickey.

- Jak ty mnie dobrze znasz… - Mruknąłem.

- Po prostu wyczuwam, że jesteś spięty. Powiedz, co się stało?

                Westchnąłem głośno i przetarłem twarz dłońmi.

- Oprócz tego, że moja matka doprowadza mnie do szału i coraz bardziej martwię się o Danny’ego?

                Mickey uśmiechnął się blado nadal nie zaprzestając głaskać Aprila po głowie.

- Wiem, że to również zakłóca twój spokój, ale wiem również, że nie o to chodzi.

- Masz rację. Głównym tematem moich rozmyślań jest April.

- Boisz się czegoś?

- April coraz bardziej wymyka mi się spod kontroli. Nie mam na niego już tak wielkiego wpływu jak kiedyś, a sam widzisz na jak bardzo ładnego chłopca wyrósł. Boję się, że może wpaść w złe towarzystwo lub, że może stać mu się krzywda.

- Ach, no tak. Straciłeś kontrolę. – Uśmiechnął się.

- To wcale nie jest śmieszne! – Oburzyłem się. – Dzisiaj zaczepiły nas jakieś typy. Nie chcę wiedzieć, o czym myśleli patrząc na Aprila.

- Nick, to zrozumiałe, że się martwisz, ale pamiętaj byś nie przesadzał. Nikt nie chciałby mieć nadopiekuńczego opiekuna. Potem będzie tylko gorzej, więc błagam cię postaw sobie i jemu jakiś limit, okay?

- Okay.

- Pokażę ci coś. – Powiedział nagle. – Zobacz.

                Białowłosy odsłonił jeszcze bardziej brzuszek Aprila i położył na nim swoją dłoń.

- Zwykłe koty tego nie lubią, a kotołaki zaś uwielbiają. – Wytłumaczył i zaczął głaskać brzuch kota.

                Jak na zawołanie rudy zaczął mruczeć i lekko wiercić się na kolanach Mickey’ego.

- Pieszczoch z niego. – Powiedział Mickey nie zaprzestając ruchów.

- Tak, wielki pieszczoch. Zdarza mu się być ostatnio okropnie roztrzepanym. Często mnie nie słucha. Najgorzej jest jak się czymś za bardzo podnieci.

- Musisz wziąć pod uwagę to, że jest jeszcze młody. To nastolatek jakby nie patrząc. Musi się wyszumieć. A to, że cię nie słucha jest pewnie oznaką swego rodzaju buntu.

- Ta, ale to ja potem muszę mu pomagać jak coś nabroi.

                Mickey zaśmiał się cicho. Po chwili jednak stęknął głośno i chwycił się za brzuch.

- Co się stało? – Zapytałem zmartwiony.

- Spokojnie. To nic takiego po prostu ostatnio Aaronek daje mi popalić. – Uśmiechnął się blado i pogłaskał swój brzuch. – Może tęskni za tatusiem?

- Może. – Zaśmiałem się.

- Spokojnie syneczku ja też tęsknie za twoim ojczulkiem. – Zwrócił się do swojego brzucha.

- Boję się, że jak mały się urodzi to April będzie u was nocował.

- U nas zawsze jest mile widziany.

                Posiedzieliśmy u Mickey’ego jeszcze z godzinkę, po czym stwierdziłem, że należy się zbierać do domu.

- Ale Nick, no! – Jęczał April. – Zostańmy jeszcze.

- Nie, April. Jutro idziesz do szkoły, a musisz jeszcze zrobić zadania. – Powiedziałem twardo.

- Ktoś tu jest leniuszkiem, co? – Zagadnął Mickey. – Nie chciało się zrobić zadanek wcześniej?

                April zarumienił się.

- No przyznaj się Mickey’owi. – Powiedziałem. – Ja też ci mówiłem byś zrobił lekcję wcześniej.

- No dobra. Chodźmy już. Pa! – Pożegnał się uściskiem z Mickey’em.

- Pa, pa. Bądź grzeczny. – Biały poczochrał go po włosach.

- Na razie, Mickey. – Powiedziałem ściskając jego dłoń. – Jakby coś się działo to wiesz, jeden telefon i już jestem.

- Tak, tak wiem. No zmykajcie już.

- Cześć! – April pomachał mu jeszcze zza drzwi.

- Pa, młody! – Uśmiechnął się. – Do wiedzenia, Nick.

- Do widzenia.


Tajemniczy link.