Rozdział 19 "Pierwszy raz"

Witam wszystkich!

Dzisiaj coś dla miłośników Chestera i Willa. Dzisiaj również publikuję pierwszy rozdział, który betowała po mnie Karolina. Wyjątkowo proszę wszystkich o ocenienie czy udało jej się poprawić pozostawione błędy, proszę o wypisanie lub wskazanie ich, jeśli takowe się znajdą. Proszę jeszcze o opinię czy lepiej było, gdy to ja sprawdzałam rozdział dwa razy czy robi to Beta.

Dziękuję za komentarze!

#freak

Rozdział 19

 

Właśnie skończyły się zajęcia. Po pożegnaniu się z Fiodorem i zapewnieniu, że jutro na pewno pójdę z nim na zakupy, podszedłem pod klasę Aprila. Chłopak, gdy tylko się pojawiłem, burknął pod nosem, że możemy iść i ruszył w stronę wyjścia ze szkoły. Postanowiłem zapamiętać, by nigdy więcej nie szukać sobie przyjaciół kotów. Najpierw Fiodor miał humorki, a gdy mu przeszło, zaczęło odwalać Aprilowi. I kto to musiał i musi nadal znosić? No oczywiście ja!

- Mickey pozbył się Gabriela i Aarona na czas naszej wizyty? – Zapytałem.

- Tak, pisał mi, że Aaron jest u dziadków, a Gabriel w pracy. Będziesz mógł spokojnie się wygadać.

Spojrzałem na niego zaskoczony.

- No, co? To, że ostatnio jestem trochę podirytowany nie oznacza, że nie widzę twoich problemów. W końcu się przyjaźnimy. Poza tym, Fiodor też to zauważył.

Westchnąłem.

 - Nie ma, o czym mówić. – Powiedziałem nie chcąc się do niczego przyznać.

- Nie chcesz mówić. Okay, Mickey to z ciebie wyciągnie. – Powiedział z szerokim uśmiechem.

W domu u białowłosego zostaliśmy posadzeni w salonie na kanapie, w czasie, gdy Mickey poszedł naszykować nam herbaty i ciasto. Zaczęliśmy obstawiać, kiedy się dowiemy, że biały znów będzie miał szczeniaka. Patrząc na niego to po prostu było widać od razu.

- No to Chester… Gadaj, co się dzieje?

Spojrzałem na niego zaskoczony.

- April mi naskarżył.

- A idź ty ruda paplo.

- No, co? Ja jak mam problem nie lubię go trzymać w sobie i wydaje mi się, że ty też nie powinieneś. – Powiedział zabierając się za kawałek sernika.

Westchnąłem.

- No dobra, powiem, ale macie się nie śmiać ani nic, okay?

Ich gorliwe kiwnięcia głowami nie przekonywały mnie, ale cóż mogłem zrobić?

- Mam dość tej granicy między mną, a Willem. Chcę się z nim przespać. – Powiedziałem szybko.

- A, więc o to chodzi. – Powiedział Mickey z lekkim uśmiechem. – Słuchaj, to nie jest coś złego. 

- Może i nie, ale cholera, jak mam mu to powiedzieć?! – Zapytałem z westchnieniem.

- Hm… Jeśli chcesz mu pokazać, że jesteś gotowy – zaczął April ze złośliwym uśmiechem – Po prostu spuść trochę frustracji. Tak by Will to zobaczył. – Powiedział, a ja poczułem, że się czerwienię.

- April, ty cholerny rudzielcu! – Krzyknąłem rzucając się na niego.

- No co? Jak chcesz to pomogę ci kupić jakąś ładną bieliznę. I nie musisz wierzyć w jakieś głupie teksty, że jest niewygodna. Jest wręcz świetna. – Powiedział, a ja spojrzałem na niego jak na głupka.

- Skąd ty to…? Nie mów, że masz na sobie taką bieliznę!

- Nie! Skąd? – Opowiedział szybko, a ja już łapałem za jego spodnie. – Chester! Spadaj od moich spodni! Spadaj, spadaj, spadaj! – Krzyknął i wybuchnął śmiechem, gdy zacząłem go łaskotać, a w następnym momencie pociągnąłem spodnie w dół i razem z Mickey’m ujrzeliśmy czerwone koronkowe majteczki

- No nie wierzę! April, serio? I kto tu jest sfrustrowany, co?

- Na pewno nie on odkąd na urodziny dostał… - Zaczął Mickey.

- Nie, nie, nie! – Krzyknął April czerwieniąc się nagle. – Nic nie mówi, Mickey!

- Co nie mów? Czyżbyś miał coś, co pomaga ci spuścić swoją frustrację? – Zapytałem ze złośliwym uśmieszkiem.

- Nawet, jeśli mam, nie musisz o tym wiedzieć. A teraz ze mnie złaź. – Powiedział czerwony na twarzy.

- Och, jak się cieszę, że nie tylko ja jestem teraz zażenowany. A teraz serio, co mam zrobić?

- Porozmawiaj z nim. Wiem, że to na pewno będzie krępująca rozmowa, ale przydatna. – Powiedział Mickey, a April kiwnął głową zgadzając się z nim.

- Chyba macie rację. Pozostała mi rozmowa. A teraz pora na twój problem. – Zwróciłem się w stronę Mickey’ego. – Ostatnio nie da się nie zauważyć, że jesteś jeszcze bardziej przewrażliwiony, jeśli chodzi o Aarona. Dlaczego?

- Właśnie, przecież on ma już pół roku i za dwa tygodnie zaczyna szkołę. Powinieneś mu trochę odpuścić.

- Ale nie mogę! Ostatnio idąc do sklepu zoologicznego po jego prezent zatrzymaliśmy się na chwilę w parku. No i młody poszedł się bawić, a po dziesięciu minutach pojawił się jakiś mężczyzna, niosący go na rękach. Okazało się, że był mały wypadek, ale Aaronowi nic się nie stało. Po tym jak patrzył mały patrzył na mężczyznę przekonałem się, że był to jego opiekun. 

- Co? Ale serio? Jesteś pewien? – Zapytałem zaskoczony.

- Tak, w stu procentach. I naprawdę mi się to nie spodobało. Nie chcę zbyt szybko oddawać mojego szczeniaczka. Co prawda, nie wiadomo, kiedy go znów spotka. – Powiedział, a April kiwnął głową.

- No tak. Jest twój, ale wiesz… Z tym nie wygrasz.

- Wiem, wiem. Ale nie ważne! Opowiedz lepiej jak ci idzie na sesjach?

W ten sposób spędziliśmy resztę popołudnia w miłej atmosferze. Później dołączył do nas Gabriel z Aaronem, więc pobawiliśmy się trochę z młodym i z jego nową świnką morską dopóki nie przyjechał po mnie i po Aprila Nick.

- A właśnie! Zapomniałem ci wcześniej wspomnieć. Nie chciałbyś wziąć udziału w kilku sesjach? – Zapytał April, a ja spojrzałem na niego jak na głupka.

- Że co?

- Co „co”?

- Jaka sesja? April nie ma szans! Wiesz, że ja wolę cichą pracownię w szkole, kawałek płótna i farby.

- Oj daj spokój! To jest genialny sposób na wzbudzenie w Willu zazdrości i sprowokowanie go na… seks.

- Czy ty pamiętasz, że nie jedziemy tym autem sami? – Zapytałem czerwieniąc się.

- Ja nic nie słyszę. Nie martw się. Mamy z Willem i Gabim ostatnio inne rzeczy do omawiania.

Westchnąłem tylko i spojrzałem na rudzielca.

- Myślisz? Znaczy to może wypalić?

- No pewnie! A teraz zaczynam nowy kontrakt i menadżer pytał, czy nie znam jakiegoś psołaka, a ja od razu pomyślałem o tobie.

Zamyśliłem się na chwilę, po czym kiwnąłem głową.

- Okay. Może to faktycznie dobry pomysł. – Powiedziałem już obmyślając, co zrobię dalej.

Nie odpuszczę. Chcę to zrobić z Willem.

 

- Sesja mówisz? – Zapytałem krzątając się w kuchni. – Z Aprilem?

- Tak. – Odpowiedział Chester jedząc jogurt przy stole. – To mogę?

- A co będziecie reklamować?

- No… bieliznę. – Przyznał odwracając wzrok.

- Bieliznę? A czemu April nie może pozować sam?

- Widocznie jego przełożeni chcą, by tę markę reklamował i kotołak i psołak. No weź zgódź się! Jak ja nie pójdę, to wezmą kogoś innego, a nie wiem czy Nick to przeżyje.

                Zaśmiałem się. Chester miał rację. Nie wiem jak Nick przeżyłby sesję Aprila z jakimś obcym chłopakiem. Zaś z drugiej strony nie wiedziałem czy ja przeżyję prawie nagą sesję Chestera z Aprilem.

- No dobrze, zgadzam się.

- Yay! – Ucieszył się Chester.

- Ale chcę być obecny na tej sesji. – Dodałem.

- Czemu?

- A czemu nie? Chcę zobaczyć jak pracuję April. A tak właściwie to, dlaczego zgodziłeś się wziąć udział w tej sesji? Zawsze myślałem, że wolisz zniknąć na pół dnia w szkolnej pracowni artystycznej.

- To prawda, ale April bardzo mnie prosił. – Wytłumaczył, ale ja wiedziałem, że jest coś jeszcze na rzeczy.

- I od razu uległeś? – Spojrzałem na niego powątpiewając.

- Był bardzo przekonywujący. – Wymamrotał pod nosem. – Pójdę już pod prysznic. – Powiedział głośniej i czym prędzej wyszedł z pomieszczenia.

                Pokręciłem głową. Z jednej strony cieszyłem się, że Chester nareszcie nie będzie sam przesiadywał w szkole malując przez cały, a z drugiej odczuwałem dziwny niepokój związany z tą sesją zdjęciową.

- Chester, przestań się już kręcić i śpij wreszcie. – Powiedziałem, gdy bernardyn po raz kolejny przekręcił się na łóżku.

- Przepraszam Will, ale nie chce mi się jeszcze spać. – Odwrócił się w moją stronę i spojrzał na mnie.

- Jak się nie wyśpisz to nawet najlepsza makijażystka nie będzie potrafiła ukryć twoich worów pod oczami.

- Ale co ja mam zrobić jak nie mogę zasnąć? – Zapytał przysuwając się do mnie. – Może… Może masz jakiś pomysł, co by mi pomogło?

                Przełożył swoją nogę przez moją i przycisnął swoje biodra do mojego uda. Zesztywniałem i spojrzałem na niego zaskoczony.

- Chester! – Odsunąłem go od siebie. – Co w ciebie wstąpiło?

- Ja… Ja… - Nie mógł się wysłowić.

- Co się dzieje, Chester? Zachowujesz się jak nie ty.

- Ja… Ja przepraszam… Pójdę do siebie… - Zerwał się z łóżka i wybiegł z sypialni.

                Chciałem go zatrzymać, ale… nie potrafiłem. Nie wiedziałem, co się dzieje z moim psiakiem. Od wypadku z Aprilem był potulny jak baranek, a teraz? I dlaczego przystawiał się do mnie w ten sposób? Nie miałem pojęcia, co o tym wszystkim myśleć.

- Dobrze się czujesz, Chester? – Zapytałem przyglądając się mu przy śniadaniu.

                Wiedziałem, że płakał w nocy, ale nie chciałem poruszać tego tematu. Chłopak pokiwał głową i zabrał się za jedzenie swoich płatków. Śniadanie zjedliśmy w ciszy. Po posiłku zebraliśmy się do wyjścia. Po drodze do centrum mieliśmy podjechać po Aprila.

- Cześć Chester, witaj Will. – Przywitał się kot wsiadając do samochodu. – Gotowy na sesję? – Zapytał Chestera wychylając się między siedzeniami.

- Chyba tak. – Mruknął pies patrząc w bok.

- Stało się coś?

                Westchnąłem tylko i uśmiechnąłem się do kocura.

- Nie, wszystko w porządku. Chester po prostu nie spał najlepiej w nocy.

- No właśnie widzę, że wygląda okropnie. Moja makijażystka się załamie jak cię zobaczy.

- Wielkie dzięki. – Burknął pies.

- Dobrze chłopcy, zapraszam na plan! – Oznajmił fotograf.

                Pierwszy z przebieralni wyszedł April. Zdawał się nie zwracać uwagi na to, że jest w samej bieliźnie. Musiałem mu przyznać, że chłopak rzeczywiście nie ma się, czego wstydzić.

- I jak? – Zapytał robiąc przede mną obrót.

                Na szczęście bielizna, którą mieli reklamować nie była bardzo skąpa. Były to zwykłe, ładnie wykrojone majtki bez szwów. April miał na sobie majtki w kolorze białym.

- Ślicznie wyglądasz, a gdzie Chester? – Zapytałem spoglądając w stronę przebieralni.

                April jęknął niezadowolony i pobiegł z powrotem do pomieszczenia. Wyciągnął stamtąd opierającego się Chestera.

- No chłopcy, ruszajcie się! – Niecierpliwił się fotograf.

- Już idziemy! Chester się trochę wstydzi. – Wyjaśnił kot ciągnąc Chestera na środek białego tła.

                Pies miał na sobie identyczną parę majtek z tym, że w kolorze czarnym. O to chodziło fotografowi. Kontrast.

                Sam przed sobą musiałem przyznać, że Chester wyglądał obłędnie. Jego lekko opalona skóra ładnie kontrastowała z mlecznobiałą Aprila. Chłopcy nie różnili się zbytnio gabarytowo. Chester był tylko trochę wyższy.

- Dobra dzieciaki, słuchać mnie teraz. April obróć się bokiem i ty Chester też. Przysuńcie się do siebie. Teraz April, połóż lewą rękę na barku Chestera i odchyl odrobinę korpus. Przekręć się trochę w moją stronę i minka taka jak zawsze, dobrze?

- Oczywiście. – Uśmiechnął się rudzielec.

- Pięknie. A teraz Chester. Wystarczy, że odwrócisz głowę w moją stronę i spojrzysz w dół. Chcę zobaczyć na twojej twarzy lekkie zawstydzenie połączone z niewinnością, okay?

- Postaram się.

                Chłopcy ustawili się w odpowiedniej pozycji, a fotograf rozpoczął sesję. W trakcie zdjęć mężczyzna parokrotnie zmieniał ich ustawienie, a każda następna była bardziej wyzywająca. Mimo, że Chester rozluźnił się w trakcie zdjęć to widziałem, że nie czuje się dobrze w tym miejscu. Nie dziwiłem mu się. Zawsze wolał zaszyć się w domu, a teraz stoi przed aparatem i pozuje w samej bieliźnie na prośbę przyjaciela.

- Świetna robota, chłopcy. – Powiedział fotograf i zaklaskał parę razy. – Możecie iść się przebrać.

                Gdy tylko skończył mówić Chester od razu wybiegł do pomieszczenia obok. April zachichotał i podszedł do mnie.

- Podobało się? – Zapytał.

- Tak, byliście rewelacyjni. Chociaż… Nie męczy cię taka praca?

- Wiesz… To moja pasja, więc staram się czerpać z tego radość.

- No tak, a teraz idź się przebrać to pojedziemy na jakiś obiad.

                Rudy przytaknął i poszedł się przebrać.

 

Wszedłem do przebieralni. Chester kończył się ubierać. Mimo że wczoraj wydawał się być nawet podekscytowany, tak dziś był wyraźnie przygaszony.

- Co się dzieje? – Zapytałem.

Dziś miałem wyjątkowo dobry humor. Nick ostatnio stał się bardziej ugodowy. Kupował mi Nuttelę bez protestów, a wieczorami nie oglądał horrorów tylko mnie przytulał! I nie tylko, ale pomińmy to. Tak, więc dziś zwracałem na pewne rzeczy większą uwagę.

- Nic. Jestem głupi. Teraz nie będę miał jak spać w jednym łóżku z Willem.

- A to niby, dlaczego? – Zapytałem zdziwiony, a Chester nagle się rozpłakał.

- Bo jestem głupi! Bo chciałem jakieś granice przekraczać. Trzeba było czekać, aż będę miał te pieprzone dni płodne i z łaski swojej Will zdecydowałby się mnie przelecieć. – Powiedział pociągając nosem.

Narzuciłem na siebie spodnie i nie zapinając koszuli usiadłem obok niego wyjmując ze swojej torby chusteczki. 

- Nie płacz. Powiedz, co dokładnie się stało? – Zapytałem uśmiechając się delikatnie.

- No, bo najpierw rozmawialiśmy o tej sesji, potem obejrzeliśmy film no i wiesz kolacja, kąpiel, i do łóżka. Zacząłem się trochę kręcić by pokazać mu, że nie mogę spać.

- To dość dobry sposób. Ja w ten sposób zarabiam kilka pocałunków, przytulańców i zasypiam przytulony do Nicka. – Powiedziałem, nie wiedząc w tym nic złego.

- Ja usłyszałem, że powinienem przestać się wiercić i iść spać, bo na następny dzień będę wyglądał jak straszydło. Powiedziałem mu, że nie mogę zasnąć i przysunąłem się do niego bliżej.

- Jak bliżej? – Zapytałem niepewnie, mając nadzieję, że Will nie odrzucił go jakoś boleśnie.

- Przerzuciłem nogę przez jego i przysunąłem swoje biodra do jego boku.

- Co on na to? – Zapytałem, delikatnie dotykając jego ramienia.

- Cytuję: „Chester! Co w ciebie wstąpiło?” I to nie powiedział, tylko wykrzyczał. Lekko przestraszony, skrępowany i zraniony uciekłem z jego sypialni, i poszedłem do swojego pokoju.

Westchnąłem i przytuliłem go.

- Nie przejmuj się. Niby starszy od ciebie, a zachowuje się jak głupol. – Powiedziałem pocieszająco. 

Gdy Chester wreszcie otarł łzy, pomogłem mu się ogarnąć i wyszliśmy.

- Co tak długo? – Zapytał Will.

Spojrzałem na niego mrużąc oczy.

- Chciałem porozmawiać z Chesterem i nie potrzebowałem żadnych adwokatów przy tym. – Powiedziałem podając torbę Chestera chłopakowi, po czym ruszyłem do wyjścia ze studia. 

W aucie siedzieliśmy w grobowej ciszy. Chester nadal smutny, Will  z poczuciem winy, a ja po prostu nic nie mówiłem by od razu nie nawtykać temu chamowi! No, bo kurcze! Przecież nie powinien tak zareagować. To jest jego podopieczny, więc nie rozumiałem, dlaczego się tak zachował.

W restauracji zamówiliśmy sobie obiad, a ja zadzwoniłem do Nicka. Chester zerkał na mnie, co chwilę z żalem, a ja czułem się winny, więc postanowiłem zakończyć rozmowę i znaleźć sposób by pomówić z Willem. Gdy kelner przyniósł nam nasze zamówienia, postanowiłem zagadać bernardyna dopóki nie pogadam sobie z Willem.

- Chester, za ile kończysz szkołę? – Zapytałem, bo sam nie wiedziałem ile to zwykle trwa.

- Dwa miesiące przed drugimi urodzinami. Czyli za trzy miesiące.

Kiwnąłem głową.

- Rany… Zazdroszczę.

- Och, czyżbyś miał już dość tej szkoły? – Zapytał nagle rozbawiony.

- Nie, ale wiesz… Wiecznie ktoś mnie pyta czy jestem wnukiem dyrektora. Jak to jest, czy rzeczywiście jest taki ostry skoro zawsze dla kotów był chamski… To jest irytujące. – Powiedziałem.

Dzięki mojej paplaninie Chester rozluźnił się trochę, co mnie bardzo ucieszyło. Okazja do pogadania sobie z Willem znalazła się, gdy mój przyjaciel poszedł do toalety. Spojrzałem na mężczyznę i odezwałem się wprost.

- Czemu się tak zachowałeś?

- Co? O czym ty mówisz? – Zapytał zdziwiony Will.

- O tym jak wczoraj w nocy potraktowałeś Chestera. Rozumiem, że mogłeś się zdziwić jego zachowaniem, ale nie musiałeś go odpychać. Popłakał się, wiesz?

- Co? Ale to nie moja wina! Nagle zaczął pokazywać swoje wdzięki, a nie mogę zapominać, że on wciąż jest dzieckiem. Zresztą ty też. – Powiedział.

- Po pierwsze, my dorastamy szybciej i nie wiem czy zawsze do osób o trzy lata młodszych mówisz per dziecko. Bo właśnie taka dzieli ciebie i Chestera różnica wieku. On po prostu potrzebuje ciepła i bliskości. Chce przekroczyć granicę, którą ciągle tworzysz. Chce zrobić to z własnej nieprzymuszonej woli. Ale po twojej wczorajszej akcji czuje się źle. Odrzucony i zraniony. Stwierdził, że mógł nie wymyślać, tylko poczekać na te głupie dni płodne aż musiałbyś go przelecieć. Mam nadzieję, że to do ciebie dotarło. Pewne rzeczy się zmieniają i musisz za nimi nadążać. – Powiedziałem, po czym dodałem żartobliwie. – Rany! Jak ja się cieszę, że Nick jest chętny by nadążać za moimi zmianami. – Uśmiechnąłem się szeroko.

Gdy Chester wrócił do stolika ogłosiłem, że trzeba sie zbierać. Will zgodził się ze mną i już pół godziny później byłem w domu witany przez ciepłe usta Nicka.

- Dzięki za przywiezienie go. – Powiedział podnosząc mnie do góry, jakbym nadal miał cztery miesiące.

Po pożegnaniu się z mężczyzną poszliśmy do salonu gdzie przytuliłem mojego opiekuna.

- Jesteś najlepszy. – Powiedziałem całując go w policzek, równocześnie mając nadzieję, że zobaczę jutro Chestera o wiele szczęśliwszego.

 

                Po rozmowie z Aprilem byłem trochę nieobecny. Gdy wracaliśmy do domu cały czas myślałem nad tym, co mi powiedział.

                Po dotarciu na miejsce Chester od razu chciał zaszyć się w swoim pokoju.

- Chester, poczekaj. – Zatrzymałem go.

                Chłopak zatrzymał się, ale nie odwrócił w moją stronę.

- Coś się stało? – Zapytał cicho.

- Chcę z tobą porozmawiać. Wiem, że wczoraj źle się zachowałem w stosunku do ciebie i chciałbym to wyjaśnić.

- Nie wiem czy jest co wyjaśniać. – Mruknął. – Jasno dałeś mi do zrozumienia, że nie chcesz ze mną żadnych zbliżeń cielesnych.

- To nie tak… - Podrapałem się po karku. – Choć, usiądziemy i porozmawiamy w kuchni, dobrze?

- Nie. – Powiedział chrypliwym głosem. – Nie mamy o czym rozmawiać. – Pociągnął nosem.

- Chester… Ty płaczesz? – Podszedłem do niego.

- Co cię to obchodzi?

                Nie zwracając uwagi na jego słowa odwróciłem go w swoją stronę i podniosłem jego twarz. Jego jasne oczy były wilgotne od łez.

- Zadowolony jesteś? – Zapytał. – Upewniłeś się czy płaczę, więc teraz możesz mnie już puścić.

                Uśmiechnąłem się lekko i nie bacząc na jego protesty przytuliłem go.

- Głuptas. – Potargałem jego włosy. – Przecież doskonale wiesz, że cię kocham.

- To, dlaczego mnie wczoraj odrzuciłeś? – Wychlipał.

                Westchnąłem głęboko i zastanowiłem się chwilę. W sumie sam nie wiedziałem, dlaczego zareagowałem tak impulsywnie. To był odruch. Gdzieś głęboko w swojej podświadomości mam zakodowane, że Chester nadal jest małym chłopcem, a tak naprawdę to już prawie dorosły, młody mężczyzna. Choć przyznaje, nie wygląda.

- Widocznie nie potrafię pogodzić się z faktem, że dorastasz. – Uśmiechnąłem się. – Dla mnie wciąż jesteś małym, biednym, smutnym szczeniaczkiem szukającym miłości i stałego domu.

- Możemy nie wracać to smętnych czasów mojego dzieciństwa? – Mruknął mi w ramię.

- Nie patrz na to w ten sposób. Dla mnie chwila, w której cię zobaczyłem była najpiękniejszym momentem mojego życia. Po rozmowie z twoją opiekunką wiedziałem, że będzie trudno, a mimo wszystko wziąłem cię do siebie. Nie potrafiłem postąpić inaczej i uwierz mi, nie żałuję tej decyzji. – Powiedziałem patrząc mu w oczy i uśmiechając się delikatnie.

- Ja żałuję tego, co zrobiłem Aprilowi na placu zabaw w galerii. – Mruknął, a jego policzki zaczerwieniły się soczyście.

                Zaśmiałem się.

- Gdyby nie tamto zdarzenie nie bylibyście teraz tak dobrymi przyjaciółmi.

- Masz rację.

- No, a teraz mam ochotę na kawałek ciasta z malinami i kawkę. – Powiedziałem pocierając dłonie.

- To może ja pokroję ciasta. – Zaproponował Chester kierując się do kuchni.

- Ta… Tylko tym razem nie chcę widzieć twoich zębów odbitych w cieście.

- No weź, przestań! Byłem głodny!

- Tak, ale wtedy zniknęła połowa ciasta.

                Chester warknął na mnie, ale uśmiechnął się. Zaśmiałem się i ruszyłem za nim by nastawić wodę w czajniku. Tak jak podejrzewałem, Chester nie mógł sobie odpuścić. Cały czas podjadał ciasto.

- Kochany, bo ci w boczki pójdzie. – Powiedziałem podchodząc do niego od tyłu i obejmując.

- Nie podobałbym ci się gdybym miał trochę więcej ciałka?

- Oczywiście, że tak. Wróciłaby wtedy moja mała kluseczka. – Dźgnąłem go w bok.

- Przestań. – Zaśmiał się. – Poza tym przyznaj, że byłem uroczą kluseczką.

- Tak, tak. Bardzo, ale pewnie nie czułbyś się dobrze z dodatkowymi kilogramami, prawda?

- Masz rację, ale to nie zmienia faktu, że uwielbiam to ciasto. – Powiedział i włożył sobie do ust kolejny kawałek.

- Spokojnie, jedz. Tobie nie zaszkodzi i tak jesteś chudy.

                Chłopak uśmiechnął się i spokojnie zabrał się za dalszą konsumpcję. Zalałem sobie kawę i zabierając kubek z talerzykiem ciasta skierowałem się do salonu. Po chwili dołączył do mnie Chester. Wyłożył się wygodnie na moich kolanach i przejął pilota.

- Tylko błagam nie włączaj żadnych romansideł, dobra?

- A komedia może być?

- Tak.

                Tak więc włączyliśmy komedię. W miarę jak oglądaliśmy, film przestawał mnie interesować. Wolałem skupić się na Chesterze. Wiedziałem, że po wczorajszej akcji raczej nie będzie skłonny do kolejnych prób zbliżenia się do mnie, więc postanowiłem mu pomóc.

                Powoli i delikatnie zacząłem go smyrać po karku. Gdy Chester udawał, że nic go to nie rusza zrobiłem krok dalej. Położyłem dłoń na jego brzuchu i zacząłem go głaskać. Z każdym posunięciem dłoni zbliżałem się do jego spodni.

- Mm… Will, co robisz? – Zapytał spoglądając na mnie niewinnym wzrokiem.

                Zaśmiałem się.

- Widzę, że wyniosłeś coś z dzisiejszej sesji.

- Tak, ale teraz serio… Co robisz?

- Jak to, co? Przełamuję lody. – Powiedziałem, i nie czekając na jego reakcję pocałowałem go.

                Chłopak zdziwił się, ale już po chwili zaczął odpowiadać na moje pocałunki. Moje ręce niespiesznie błądziły po jego ciele, powoli go rozgrzewając. Zatrzymałem dłoń na jego klatce piersiowej i lekko trąciłem sutek przez materiał koszulki. Chester jęknął odrywając się od moich ust.

- N-nie rób… - Wymamrotał patrząc mi w oczy.

- Dlaczego? Widzę, że ci się podoba. – Powiedziałem powtarzając czynność.

                Chester znów jęknął. Chwycił za mój nadgarstek, próbując odciągnąć moją rękę od swojej klatki piersiowej.

- Przestań. – Mruknąłem, wolną dłonią chwytając jego ręce. – Pozwól sobie czuć.

                Pobawiłem się z nim jeszcze chwilę, po czym podniosłem się z kanapy wraz z Chesterem na rękach.

- Jesteś gotowy? – Zapytałem chcąc się upewnić.

- Tak, chcę tego. – Odpowiedział pewnie całując mnie w policzek.

                Uśmiechnąłem się i również go pocałowałem.

 

Przytuliłem się mocniej do Willa, gdy otworzył drzwi do sypialni. W pokoju położył mnie na łóżku i pocałował z czułością. To było takie przyjemne.

- Naprawdę się zgadzasz? Ja tak tego potrzebuję. – Powiedziałem patrząc na niego z niemą prośbą. 

- Oczywiście że tak, mój słodki. – Powiedział i polizał mnie delikatnie po szyi.

Zachłysnąłem się powietrzem i przymknąłem oczy z przyjemności.

- Taki wrażliwy… - Uśmiechnął się do mnie i znów pochylił, by zassać się przy moim obojczyku.

- Och! – Zaskomlałem cicho, czując jak mój ogon porusza się z ekscytacji.

- A ty co, psiaku?

Poczerwieniałem.

- No co? To moja druga strona prosi się o dopieszczenie. Nie umiem tego pohamować. - Powiedziałem starając się to jakoś usprawiedliwić.

- No to muszę o ciebie odpowiednio zadbać. – Powiedział zdejmując ze mnie koszulkę i zaczynając delikatnie gryźć i lizać mnie po brzuchu.

Jego wargi powodowały, że rozpływałem się. Czując jak moje spodnie są ciągnięte w dół, zamarłem.

- Spokojnie, przecież muszę się tobą zająć. – Powiedział i stanowczo zdjął ze mnie spodnie wraz z bielizną.

Przyglądał mi się przez chwilę, po czym uśmiechnął się chytrze i bardzo delikatnie przejechał czubkiem języka po główce mojego przyrodzenia. Przygryzłem wargę by znów nie wydać z siebie tego żenującego dźwięku. 

- Nie przygryzaj. Tylko ja mogę to robić. – Powiedział od razu pochylając się i całując mnie w usta.

Zassał się na mojej wardze i przygryzł ją lekko.

-  A teraz otwarcie pokazuj mi, co ci się podoba. – Powiedział, znów się obniżając.

Gdy po raz kolejny poczułem jego usta blisko mojego penisa, wstrzymałem oddech, a gdy jego wargi zacisnęły się delikatnie na główce mojej męskości nie mogłem powstrzymać swojego odruchu. Z głośnym jękiem wysunąłem biodra do przodu. Will tylko zassał się mocniej. Zaskomlałem z przyjemności. Nagle poczułem dłoń Willa na moim ogonie, przeczesującą futerko pod włos. Normalnie nie czułem przy tej czynności nic specjalnego, ale w tym momencie podniecenia działało to na mnie w taki sposób, że poczułem, iż jeszcze moment i dojdę.

- Dość! Will, dość! Cholera…! – Zachłysnąłem się powietrzem, gdy zaczął swoją dłonią przesuwać po moim członku, a jego usta znalazły się blisko mojego pępka.

- Czego dość, psiaku?

- Och… No tego! Jeszcze chwila i… - Znów zaskomlałem.

- Ale mi to nie przeszkadza. Chcę byś doszedł właśnie teraz. – Powiedział przy moim uchu, owiewając je ciepłym oddechem.

Następnie liznął je, a dla mnie był to koniec. Zacisnąłem dłonie, gdy przez moje ciało przeszedł orgazm.

-  Oo… Tak. Już nigdy więcej nie próbuj myśleć, że cię nie chcę. Dla mnie jesteś jedynym interesującym obiektem. Taki smukły, pociągający, niewinny, delikatny… Idealny. – Powiedział wpijając się w moje usta.

- A ty będziesz jeszcze długo w tych ubraniach? – Zapytałem cicho, czerwieniąc się wściekle.

- Oczywiście, że nie. – Powiedział, równocześnie zdejmując koszulkę.

Jego ciało jak zwykle przykuło moje głodne spojrzenie.

- No, no kaloryfer ci trochę zanikł, ale brzusio też masz ładny.

Przerwał mi i pocałował.

- To przez twoje obiadki. – Powiedział ze śmiechem, zdejmując spodnie wraz z bielizną.

Gdy tylko poczułem jego ciepłe, nagie ciało znów zacząłem się podniecać. Will polizał powoli moją szyję, następnie brzuch i ramiona, aż w końcu odezwał się.

- Odwróć się książę na plecy. Muszę cię przygotować. Nie chcę żebyś cierpiał. – Powiedział, a gdy ułożyłem się na brzuchu, mężczyzna podniósł moje biodra do góry i nagle między nimi poczułem jego… usta?!

- Will, do cholery! Co ty…? Och!

- Skutecznie cię przygotowuję i nie narzekaj. Wiem, że brałeś prysznic przed wyjściem, więc wiem, że jesteś czysty. Z resztą jak zwykle. – Powiedział, zasysając się na mojej dziurce.

Momentalnie poczułem, że jestem bardziej niż gotowy, by dać się przelecieć.

To uczucie ciepła, mokrego języka oraz rozciąganie spowodowało, że nie chciałem już dłużej czekać.

Sięgnąłem dłonią pod poduszkę po mojej stronie i podałem Willowi prezerwatywę i lubrykant.

- To skoro masz już wszystko możesz się pospieszyć i po prostu dać mi to, czego chcę?

- Mogę, ale muszę to dokładnie przygotować. – Powiedział nalewając sobie trochę lubrykantu na palce i bez ostrzeżenia wsadzając we mnie od razu dwa.

Sapnąłem. Nie zamierzałem jednak rezygnować. Przyjemność była zbyt wielka. Poruszyłem się prowokacyjnie, by przyspieszyć to wszystko, ale Will złośliwie nie zwracał na mnie uwagi. Jęknąłem sfrustrowany i nie patrząc na nic, używając siły, jaką posiadam, pchnąłem go i po prostu nałożyłem mu prezerwatywę i z głośnym jękiem nabiłem się na niego bez ostrzeżenia.

- Chester, zrobisz sobie krzywdę! Niecierpliwy świr. – Powiedział obejmując mnie mocno i przytulając.

Jego usta znów zaczęły męczyć moją szyję, a ja tylko sapnąłem zadowolony przytulając się do niego.

- Nie… Czuję tylko przyjemność i lekkie rozpychanie, ale to jest takie przyjemne! Dlatego proszę cię, zrób coś wreszcie!

Will przewrócił mnie na plecy i od razu wbił się we mnie mocno, a ja poczułem się jak w niebie. Zaskomlałem łapiąc jego ramiona i nastawiając usta do pocałunku.

- Mój pieszczoch. – Szepnął całując mnie i mocno pchając po raz kolejny.

Jego ruchy były szybkie i płytkie, ale przyjemne. Zaskomlałem naprawdę rozochocony. Widząc ramię Willa blisko swojej twarzy nie pohamowałem się i ugryzłem go równocześnie dochodząc.

- Och! – Opadłem zmęczony na pościel i spojrzałem na mężczyznę.

Ten uśmiechnął się do mnie i zdjął prezerwatywę. Spojrzałem mu w oczy i nie zważając na nic pochyliłem się by wziąć go do ust. Taki ciepły, duży i czekający na przyjemność, którą dzielił razem ze mną. Przejechałem czubeczkiem języka po jego penisie, a ten z głośnym westchnieniem doszedł.

- I jak? Zadowolony?

- Tak… Kocham cię Will. Kocham cię bardzo mocno.

- A ja ciebie. – Powiedział przytulając mnie i całując w czoło. - A teraz śpij mój piesku.

                Rano obudziłem się bardzo wcześnie. Na zewnątrz jeszcze było ciemno. Mimo to czułem się wyspany.

                Przeciągnąłem się z uśmiechem na ustach i obróciłem w stronę Chestera. Objąłem go od tyłu, a nos zanurzyłem w jego włosach. Chłopak poruszył się i jęknął boleśnie. Otworzyłem oczy zaalarmowany jego jękiem i podniosłem się na przedramieniu.

- Chester? – Zapytałem gładząc go po policzku. – Śpisz?

- Nie… - Jęknął odwracając się na plecy.

                Gdy wylądował na plecach krzyknął krótko z bólu.

- Chester, co się dzieję? – Zapytałem mocno zmartwiony.

                Podniosłem się i zaświeciłem lampkę stojącą na szafce nocnej. Spojrzałem na psa. Był cały blady, jego czoło było spocone, ciężko oddychał, a na twarzy malował się ból.

- Źle się czujesz? – Przyłożyłem dłoń do jego czoła.

                Chłopak był rozgrzany.

- Matko, Chester! Jesteś rozpalony!

- To pewnie przez ten okropny ból. – Wychrypiał krzywiąc się mocno.

- Co cię boli?

                Chester mimo bólu zarumienił się.

- No… Tam na dole… - Powiedział i zamknął oczy.

                Od razu zrozumiałem, o co chodzi.

- Spokojnie, kochanie. Po pierwszym razie każdy odczuwa ból…

- Nie rozumiesz. To raczej nie powinno boleć tak bardzo. Poza tym cały czas czuję, że coś ze mnie wypływa. – Przyznał.

- Wypływa…?

                Przypomniałem sobie wczorajszy wieczór. Przecież miałem prezerwatywę, więc jak…?

Nagle oblał mnie zimny pot. Szybko odkryłem kołdrę, która zakrywała chłopaka. Spojrzałem na prześcieradło między jego nogami i pod nim. Moim oczom ukazała się sporych rozmiarów krwawa plama. Przełknąłem głośno ślinę i spojrzałem na twarz Chestera.

- Musimy jechać do szpitala. – Powiedziałem poważnie podnosząc się z łóżka.

- Nie chcę! – Zaprotestował i podniósł się do siadu zapominając się.

                Krzyknął z bólu i opadł z powrotem na plecy.

- Uważaj. Nie chcę byś zrobił sobie większą krzywdę.

                Ubrałem się szybko i biorąc gruby koc owinąłem nim psa. Krzywił się i jęczał z bólu nawet przy najmniejszym poruszeniu się. Spakowałem jeszcze do małego plecaka parę jego rzeczy i ostrożnie podniosłem go z łóżka.

- Boli… - Mruknął w moje ramię, gdy schodziłem z nim po schodach.

                Akurat dzisiaj winda musiała się zepsuć!

- Wytrzymaj jeszcze trochę. – Poprosiłem całując go w rozgrzane czoło.

                Po dotarciu na SOR Chestera od razu przejęła służba ratunkowa. Na razie jedyne, mogłem jedynie uzupełnić odpowiednie papiery i poczekać na wyniki badań i diagnozę lekarza.

                Siedziałem w poczekalni, ledwo powstrzymując się od powyrywania sobie włosów z nerwów. Raz nawet podeszła do mnie pielęgniarka, pytając, czy nie chcę czegoś na uspokojenie. Zdecydowałem się jednak kupić gorącą kawę w automacie. Ciepły napój pozwolił mi się, choć na chwilę uspokoić. Jednak wciąż okropnie martwiłem się, co będzie z moim psiakiem.

 

- W porządku, Chester. Połóż się na brzuchu i powiedz, co się dzieję.

Westchnąłem ciężko. Tak naprawdę nie byłem pewny, co się dzieję. A raczej chciałem udawać, że nie wiem, że to wszystko przez moją głupota i chęć, by zrobić to jak najszybciej. Will chciał mnie przygotować, zrobić to powoli, ale ja się uparłem i teraz miałem przed sobą dość żenującą rozmowę do przeprowadzenia.

- No, bo j-ja… No leci mi krew…

- Akurat to widzę, bo masz spodnie zakrwawione. Powiedz mi po prostu, czy twój opiekun cię zgwałcił? Jeśli zostałeś skrzywdzony, mogę w tym momencie zadzwonić na policję, która zgarnie twojego opiekuna.

Otworzyłem szeroko oczy.

- Co? Nie! Co za głupi pomysł? Nikt mnie nie… Au! – Chciałem usiąść, ale poczułem nieprzyjemny ból. – Cholera! Jaka policja?! Will mi nic nie zrobił!

- To niby sam sobie coś takiego zrobiłeś?

Zaczerwieniłem się.

- Tak, właściwie to tak. – Powiedziałem niemrawo. – Ale mogę to wyjaśnić, gdy wyjdą te wścibskie pielęgniarki. – Powiedziałem zerkając na lekarza.

Był zwierzołakiem, więc miałem nadzieję, że mnie zrozumie. Gdy kobiety wyszły, odezwał się do mnie.

- No to jak to się stało, że krwawisz?

- To moja wina. Will naprawdę nie chciał mi nic zrobić. Chciał mnie dobrze przygotować, ale ja zamiast poczekać…

- Sam się obsłużyłeś? – Zapytał ze złośliwym uśmieszkiem błąkającym się na ustach.

Kiwnąłem tylko głową.

- No dobrze.  W takim razie obejrzę tylko, jakie są szkody, zaaplikuje ci maść, jeśli to nic poważnego, a potem odbędziemy krótką rozmowę nim wrócisz do swojego opiekuna.

Westchnąłem tylko i kiwnąłem głową. Mimo, że czułem się skrępowany, zsunąłem z siebie spodnie. Mężczyzna ubrał rękawiczki i podszedł do mnie, by ostrożnie wsunąć we mnie palec.

- Nieźle się urządziłeś, szczeniaczku. No trzeba przyznać, że twój właściciel jest dość hojnie obdarzony, a ty nie byłeś wystarczająco przygotowany. Eh… Na szczęście to nic groźnego. – Powiedział odchodząc na chwilę.

Wrócił z jakąś tubką w dłoni. W dość szybki sposób, by nie zadać mi zbyt wielkiego bólu, zaaplikował mi preparat.

- I co teraz? – Zapytałem łamiącym głosem, czując, że mój odbyt wciąż pulsuje boleśnie.

- Nic. Zagoi się, nie masz się, o co martwić. Następnym razem uważaj. Nie próbuj robić wszystkiego sam. Pozwól by twój partner zajął się tobą. Twój pośpiech przysporzył ci sporo bólu, a jemu pewnie zmartwień. Jestem pewien, że teraz martwi się i myśli, że to jest jego wina.

- Ale to nie prawda!  I ja to wiem.

- No to teraz musisz przekonać do tego swojego opiekuna, psiaku, a na przyszłość hamować swoje zapędy. Nie będzie boleć i po seksie będziesz czuł tylko przyjemność, a nie chwilową rozkosz, a potem ból. Obejdzie się bez zmartwień i odwiedzin szpitala.

Zaczerwieniłem się lekko.

- Ale jest też inny ważny powód, dlaczego nie powinieneś tak robić. Gdybyś w przyszłości chciał mieć dzieci, taka sytuacja jak dzisiaj mogłaby ci zaszkodzić, bo przy takim krwawieniu i naruszeniu odbytu jest duże prawdopodobieństwo, że zarodek by obumarł, a poza tym, do końca swoich dni płodnych nie mógłbyś już uprawiać seksu.

Spuściłem głowę zażenowany.

- Och, nie przejmuj się tak. Po prostu daję ci drobną poradę. A teraz uśmiech na twarz, zabieraj receptę i idź do swojego właściciela. A na przyszłość uważaj.

Kiwnąłem głową.

- Dziękuję panu. Na pewno będę pamiętał.

Gdy wyszedłem z gabinetu, zobaczyłem przygnębionego Willa wpatrującego się w plastikowy kubek. Podszedłem do niego i pocałowałem go w policzek.

- Chester! Jak się czujesz? Boże! Tak mi przykro. Ja…

- Ty nic nie zrobiłeś. Mnie się należy lanie na ten obolały tyłek, za bycie uparciuchem i robienie, co mi się podoba. Tu mam receptę na maść, która ma być aplikowana w to miejsce. – Will patrzył na mnie chwilę, po czym podniósł mnie na ręce bym nie musiał kuśtykać.

Cmoknąłem go w policzek.

- Wracamy dalej spać, co?

- Jestem jak najbardziej za. Will?

- Co jest?

- Kocham cię. I serio cieszę się, że to zrobiliśmy, a w przyszłości będę się poddawał w stu procentach tobie.

Mężczyzna zaśmiał się tylko i pocałował mnie w usta.

- Chciałbym w to wierzyć, psiaku, ale jakoś nie umiem. I też cię kocham.